สัดเสน่หา

รักษ์รัก

..
แม่นวลงามทรามสวาทเสน่หา
ชวนชะแง้แลเหลียวเอี้ยวตัวมา
สบนงคราญประสานตาต่อตาพลัน
เจ้าเคอะเขินเดินบิดกระมิดม้วน
กลิ่นรัญจวนหวนหอมหฤหรรษ์
ไยทำแปลกแยกเขี้ยวเสียวโดนฟัน
ของเจ้านั้นกัดพี่มาที่ใจ
ฤๅรังเกียจเดียดฉันท์..กันเล่า
ขอให้เจ้าจอมจิตพิศมัย
จงกัดพี่จนกว่าพิราลัย
ต่างไฉนหนอใจหากไร้นาง
ขอพี่ดอมหอมหน่อยนะกลอยแม่
ระทวยแท้แค่น้องลองยกหาง
กระอวลเอยเชยชมฉมสำอาง
ให้ครวญครางในอารมณ์ที่สมปอง
ลมหายใจไล้เร้าราวไออุ่น
จมูกดุนดอมซ้ำสัมผัสสอง
สะท้านเทิ้มเคลิ้มมนจนขนพอง
กระตุกน่องจ้องเจ้าผ่าวฤดี
แม่นางเนียงเอียงอายพ่อชายเชื้อ
ขนางเนื้อเหนียมนวยฉวยฉวี
จังหวะนั้นหันหน้าหานารี
พ่อชาตรีปรี่อ้อมคร่อมเชิงกราน
ขยับเข่าเขย่ายัดสะบัดโบก
เขย่งโยกโขกขาพาสนาน
ขยุ้มแหลกกระแทกมุ่งกระทุ้งมาน
แปลบสะท้านสะเทือนท่วงถึงทรวงใน
สุดสยิวหวิวหวามฤๅความรัก
สองสมัครสมานมัดกระหวัดไหว
กระเส่าวาบกำซาบซ่านปานขาดใจ
สิ้นแล้วไซร้ใยสวาทไม่คลาดคลา   ...(คุ้นๆ เนอะ)
ไม่ขาดหรอกสองสนิทเพราะติดเป้ง
ตัวกระเตงตามชายตะพายขา
ไอ้บังอรอ่อนแรงแย้งอุรา
แต่ตัวแลแพ้ท่ากระทาชาย
จะเดินไปทางไหนก็ไปนุช
มายื้อยุดฉุดให้พี่ใจหาย
เอ็งจะไปทางขวาหรือทางซ้าย
ก็แยกกายเสียไปให้ไกลตัว
นวลยุพินยินแจ้งแถลงเหตุ
เหมือนอาเพศเชษฐามาเฉดหัว
จึงรวบรวมกำลังขากล้ากึ่งกลัว
หลุดจากตัวผัวพลันสะบั้นไป
โอ้อกเอ๋ยเคยเคียงสำเนียงเคล้า
ว่าโศกเศร้าร้าวตรมระทมไหม
รู้จักยั้งยังเริ่มแต่เคลิ้มใจ
ดีกว่าใคร่ชั่วครั้งมานั่งครวญ
..