* โอ๊ยข้าแทบจะบ้าตาย *

แก้วประเสริฐ

                * โอ๊ยข้าแทบจะบ้าตาย  *
      ฝนปะปรายพร่างพรมสู้ลมหนาว
นั่งคุดคู้หน้าเศร้าแหงนเฝ้าฟ้า
แสงอาทิตย์มิเห็นที่เป็นมา
เกิดปัญหาค้างใจล้วนใฝ่คิด
      สิ่งเงียบเหงาสู่ฝันยามหันร่าง
คิดฟุ้งสร้างผ่านห้วงสู่ดวงจิต
จับประเด็นใหม่เก่าที่เข้าติด
เบิ่งชีวิตผิดแผกแตกต่างไป
      มองดูสาวแวววับขยับยิ้ม
งามจิ้มลิ้มผ่องพรรณนั้นสดใส
อีกคนหนึ่งเข้ามาช่างวิไล
พอผ่านไปอ้วนกลมผมงามตา
      เธอแย้มยิ้มพริ้มพักตร์พยักเพยิบ
ใจกำเริบเอิบสานพลันยิ้มหา
พอดูใกล้ตาลายตายแล้วหวา
เจ้าหนี้มาแทรกตัวหนีพัวพัน
      พอหลุดพ้นชนเข้ากับนางหนึ่ง
เธอทะมึงเสียงห้าวราวแยกขัน
ชนเข้ากับสังกะสีดังเหมือนกัน
กระแท้นั้นฉันลามิตอแย
      ยิ่งฝนตกหงุดหงิดจิตมิฉ่ำ
จะว่าขำมิขำมิแยแส
ร่างผู้หญิงเสียงควายใครตอแย
ให้ท้อแท้เดินเข้าหาอาหารกิน
      ด้วยรูปหล่อเราใครไหนเท่าเทียบ
ยากยิ่งเปรียบแม้ดารายังอายสิ้น
ทั้งพสุธาผืนฟ้าทั่วแดนดิน
ใต้ผืนดินยังสยบนบนอบเรา
      เสียอย่างเดียวตัวเตี้ยมาล่อต้อ
ผอมโก่งงอดั่งกุ้งที่ถูกเผา
สำเนียงพูดปานฟ้าผ่ามิบางเบา
ซ้ำไม่ขาวราวเงาะป่าเผ่าซาไก
      เดินเหินสง่างามปานเทพนิรมิต
เท้าซ้ายชิดขวาสั้นลงตรงไฉน
ปากแดงชาดงามระหงส์ดุจอรทัย
หญิงทั้งหลายเห็นเราเฝ้าเหลือบแล
      นี่นะหรือชายชาติอาชาจะมาสู้
เพียงเหลือบดูหญิงก็ยิ้มแยแส
จะหมื่นลี้สักแสนสี้ก็ยากแท้
โอ๊ยที่แน่ก้อนเมฆเยิ้มเติมไอติม
      ขณะทานอาหารพลันมองฟ้า
หญิงก็มาเซ้าซี้ดูแย้มยิ้ม
อกยกผ่านซ่านทรวงใจล้วนปิ่ม
ครั้นกรุ้มกริ่มเจ้าสะท้านพลันเอียงอาย
      โลกเอ๋ยโลกฟ้าเอ๋ยฟ้าข้าเจ้าโลก
หากถูกโฉลกสู่ข้ายังมิสาย
เอ๊ะอย่างไรใยข้าอยู่เดียวดาย
ใต้ต้นไม้มองชะแง้แลฝนปรอย.
        ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.  ๙๙๙