* สิ้นโศกพบสุขนาฏกุเวรกากี *

แก้วประเสริฐ

         * สิ้นโศกพบสุขนาฏกุเวรกากี *
      อุษาสางสว่างแล้วแว่วไก่แก้ว
ส่งเสียงแจ้วเอื้อยขานปานหอยสังข์
ไพสาลีนคราอุดมพฤกษามาประดัง
ชาวเวียงวังประชาไขว่เหว่เร่สัญจร
      จะขอกล่าวท้าวทศวงศ์องค์นาถา
เจ้าพาราไพสาลีหม้ายศรีสมร
ครองเป็นโสดจนชราเข้าป่าจร
เพื่อพักผ่อนพระหทัยไร้ชายา
      พระหทัยปลาบปลื้มเมื่อคืนฝัน
คว้าได้พลันดอกโกเมศวิเศษหนา
กลิ่นระรวยชวยชื่นระรื่นอุรา
พระโหราทำนายมาได้นางครอง
      ให้ร้อนรุ่มกลุ้มพระหทัยเป็นยิ่งนัก
จึงได้ชักชวนคนสนิทเพื่อสนอง
ท่องเที่ยวไพรในป่าอันเรืองรอง
จนพบหญิงต้องเสน่หาคาคบไม้
      พิจารณานางดูรู้หาธรรมดาไม่
ทั้งรูปองค์งามวิไลผาดผ่องใส
ใช้อำมาตย์สนิทชิดชอบนำไป
สู่กรุงไกรอภิเษกมเหสีที่ขาดแคลน
      ร่วมชีวันขวัญชีวาอย่างผาสุก
ปราศจากทุกข์นางกากีที่เหลือแสน
ร่วมรสรักท้าวพาราที่ต่างแดน
ทั่วแว่นแคว้นฤานามกลิ่นกำจร
      ย้อนกลับเมืองพารณสีกากีพราก
ด้วยความรักพรหมทัตเฝ้าหลอกหลอน
กินไม่ได้นอนไม่หลับนั่งอาวรณ์
ให้สะท้อนดวงหฤทัยเฝ้าวนเวียน
      มาดแม้นกาลผ่านแล้วแก้วตาเอ๋ย
ยอดทรามเชยรักเอยเคยเฝ้าเยี่ยม
ความหวานชื่นรื่นรสหาใดเทียม
กลิ่นรสเรียมซาบซึ้งตรึงห้วงหทัย
      รูปหลงลมข่มแล้งเข้าแฝงไว้
ก่อห่วงใยอาลัยหามิแจ่มใส
โอ้หนี้รักหักสวาทพาดพันไป
จนหัวใจแทบแยกแตกรอนรอน
      สิ้นสุดแล้วสิ่งรักประจักษ์แจ้ง
มันร้อนแรงแฝงรสสุดหลอกหลอน
กากีเอ๋ยอยู่หนไหนข้าอ้อนวอน
กลับมาก่อนสู่ข้าอย่าโรยลา
      เสียงคร่ำครวญโหยหาพาสะท้อน
ค่อยลิดรอนบ่อนชรามาสู่หา
พรหมทัตพลันประชวรมินานช้า
สู่สวรรค์คัลไลลาประชาครวญ
      พารณสีสิ้นแล้วกษัตริย์จ้าว
สิ่งโศกเศร้าเฝ้าคลุมพาโหยหวน
หมู่อำมาตย์ราชบริพารประชุมด่วน
พรหมทัตล้วนไร้รัชทายาทสันติวงศ์
     ในที่สุดผลประชุมเป็นเอกฉันท์
ด้วยพากันเห็นนาฏกุเวรสมประสงค์
เฉลียวฉลาดปราดเปรื่องทั้งเผ่าพงศ์
ขึ้นเป็นองค์กษัตริย์รัชสมัยต่อไป
      กษัตริย์กุเวรเจนจบล้วนครบศาสตร์
ประชาชาติเปรมปรีดิ์ล้วนผ่องใส
พารณสีเกริกก้องทั้งเกรียงไกร
อุดมไปด้วยข้าวปลายามมาเยือน
      ทั้งยุทโธปกรณ์ทหารล้วนชาญศึก
ทั้งเหิมฮึกแกร่งกล้าหาใดเหมือน
ดุจไพร่พลทหารฟ้าแลมองเกลื่อน
สะท้านสะเทือนดั่งเทวามาประทาน
      ผ่านพ้นกาลนาฏกษัตริย์ครั้นรำลึก
ห้วงยังตรึกเสน่หากากีที่ร้าวฉาน
สัญญาไว้ในสู่รักประจักษ์วิมาน
สร้างผูกพันรัญจวนใจให้อาวรณ์
      ไพสาลีนัคราถึงคราจะมาล่ม
ต่างชื่นชมกากีงามดุจคันศร
เทพนารายณ์ทรงฤทธิ์กฤษฎากร
หอมขจรลือกระฉ่อนสู่ท้าวไท
      นาฏกุเวรกษัตริย์ผู้เกริกแก้ว
โอ้แน่แล้วยอดรักไปอาศัย
ทศวงศ์กษัตริย์เฒ่าเชยชมไป
หวังจะได้คืนมาสู่ธานี
      จึงร่ายสาร์นวานขอต่อกษัตริย์เฒ่า
กากีเล่าเป็นมเหสีครั้งก่อนนี่
สมควรเวลาส่งคืนกลับบุรี
พระองค์ที่ดูแลไว้โปรดให้คืน
      ทศวงศ์กษัตริย์เฒ่าเฝ้าอ่านสาร์น
จิตใจนั้นพลันวิตกหากขัดขืน
แต่รสรักสิเน่หากายาผิวละลื่น
หอมชวนชื่นระรื่นใจมิให้นาง
      เจ้าพารณสีอ่านสาส์นพลันพิโรธ
พระทรงโปรดเกณฑ์โยธาเข้าสะสาง
เข้ารบพุ่งสู่ไพสาลีแทบวายวาง
แย่งชิงนางกลับคืนสู่พระนคร
      นางกากีถูกนำตัวเข้าเฝ้าถวาย
ความเกรียงไกรไม่เหมือนครั้งก่อน
ท้องพระโรงโอ่อ่าทหารฮึกเหิมขจร
ช่างร้าวรอนใจนางพลางหมอบกราน
      ตัวสั่นระริกพลิกใจไข้จะกลับ
สะท้านสะทกวกกลับเสียงขับขาน
กากีเอ๋ยนางใยเฉยแม่นงคราญ
ฟังเสียงพลันคล้ายแว่วแผ่วเงยมอง
      โอ้โอ๋โอ..ปากถูกปิดแนบชิดโอษฐ์
ความลิงโลดโผนผงาดกอดรัดสนอง
ถ่านไฟเก่าโชนแสงลุกเรืองรอง
สิ่งหมายปองหวนกลับนับจากมา
      ประจักษ์แท้แน่แล้วชู้รักเก่า
กากีเฝ้าปรนเปรอรักรสเสน่หา
ทั้งวิชาชายต่างอื่นที่ฝืนกายา
ล้วนนำพาสิเน่หาแก่คนธรรพ์
      ต่างหลงรูปรสกามาพาสู่สม
หลงเฝ้าชมบ่มสัญญามาเสกสรร
ระรื่นระรวยชวยชื่นระรื่นกัน
พาสู่สวรรค์ชั้นฟ้าทั้งสององค์.
       *บทสรุปกลิ่นกากีนี้จะกล่าวถ้อย
นำร้อยแก้วกระบวนน้อยสู่ประสงค์
ขอจบเรื่องกากีนี้คงคลายปลง
คราวหน้าลงผลแตกต่างนางกากี.*
      ๙๙๙  แก้วประเสริฐ. ๙๙๙