* พระยาครุฑอกหักรักคุด *

แก้วประเสริฐ

          * พระยาครุฑอกหักรักคุด *
      ตะวันกลับลับเหลี่ยมเมรุมาศ
ห้วงเวหาสสลัวครึ้มมืดทึมยิ่ง
ดุจลางเหตุบอกเรื่องแก่ยอดหญิง
มองทุกสิ่งไม่ชัดขัดนัยน์ตา
      กระตุกซ้ายป่ายขวาพร่าระริก
ใจวิปริตสั่นสะท้านล่วงกังขา
กลิ่นเคยหอมแปรเปลี่ยนสิ่งมีมา
ล้วนนำพาสะท้านพล่านสะทก
      อกเอ๋ยหญิงยิ่งย้อนสู่เบื้องหลัง
ในภวังค์ครุ่นคิดจิตวิตก
เขาเฝ้าถนอมเลี้ยงเราดุจทารก
กรรมเข้าพกเปลี่ยนแปลงแฝงระกำ
      บัดเดี๋ยวหนึ่งลมพัดวิสูตรเปิด
ตลึงพึงเพริศตระหนกใบหน้าคล้ำ
ตาทะมึงมองเขม้นมิเคยทำ
ไม่พูดพร่ำประชิดติดตัวนาง
      ปากพูดเขย่าร่างพลางคาดคั้น
เรื่องกากีนั้นนำชู้มาปรางค์สล้าง
พร่ำพลอดรักทั้งคืนมิยอมวาง
ยามอ้างว้างสร้างเขามาสู่เรา
      เสียดายนักรักมอบไม่คลายรส
สู้อัปยศลดมายังสวมเขา
ทั่วเรือนร่างถูกทำมิบางเบา
ช่างโง่เขลาถูกหลอกหลายราตรี
      นางกากีพ้อกลับมิลับหรอก
อย่ามาหลอกหรืออำทำหมองศรี
เห็นหรือยังว่าเราชั่วทั้งราคี
ดูซิมีใครกล้าสู่วิมานทอง
      ด้วยอำนาจของท่านใครกล้าหรือ
จะยุดยื้อสื่อรักมาสู่สนอง
มีแต่ท่านสู่เราเพื่อหมายปอง
คนอื่นต้องเกรงกลัวด้วยฤทธิ์ทา
      เวนไตยได้ฟังยิ่งคลั่งพิโรธ
ตาแดงโกรธมัวเมาด้วยโทสา
นางแพศยาใครจะรู้สิ่งมีมา
ในกายาในนอกบอกกระจ่าง
      อีกหญ้าแพรกปลูกไว้รายเรียงรอบ
อีกทั้งขอบเสมาที่รกร้าง
อีกเห็ดโคนโผล่ขึ้นยังมิวาง
พร้อมทั้งสร้างรดน้ำแลพรวนดิน
      มิแค่นี้หรอกเจ้าเขาเกริ่นบอก
ทั้งเบื้องนอกและในกระจ่างสิ้น
ใครจะรู้นอกจากพรหมทัตเป็นอาจินต์
เขาอยู่ถิ่นเมืองโพ้นไกลนอกฟ้า
      นางกากีได้ฟังพลางตระหนก
จิตวิตกรู้ได้อย่างไรหวา
ด้วยเล่ห์หญิงกลิ้งกลอกลอกมายา
ซบผวาเบื้องหน้าจอมเมฆินทร์
      เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นท่านเจ้าขา
เขาลอบมาข่มขืนนอกในสิ้น
หาได้มีจิตพิศวาสตามยลยิน
คนธรรพ์รินรสรักแล้วจากไป
      จอมครุฑทาหาเชื่อน้ำคำไม่
ด้วยเลศนัยความกล่าวไม่แจ่มใส
ความร้อนแรงรสรักประจักษ์ใจ
สิ่งทั้งหลายรู้ได้ยามใคร่ชม
      หากแม้นกูเก็บไว้จะอายสิ้น
ทั่วฟ้าดินจะติฉินไม่เหมาะสม
เกียรติยศเสื่อมสิ้นเพียงอารมณ์
เพียงแค่นี้อกตรมแค่อายดิน
      คิดละได้ในอารมณ์ภิรมย์สวาท
กลายร่างวาดกลับเป็นเช่นปักษิน
เข้าขยุมกงเล็บนางไม่ยลยิน
ขึ้นโผบินยังเวหาสสู่นัครา
      ครั้นมาถึงซึ่งสวนกรุงพารณสี
จะปล่อยนางกลางที่ก็เกรงว่า
คนที่รู้จะติฉินและนินทา
สิ้นสิเน่หารักทิ้งไม่เหลียวแล
      วางนางลงตรงกลางพระแกลช่อง
แล้วหันมองอาลัยในกระแส
เสน่หารสลิ้มอิ่มเอิบดวงใจแท้
ขอให้แม่เป็นสุขแล้วผันจร.
    ๙๙๙  แก้วประเสริฐ. ๙๙๙