ฤดูกาลแห่งชีวิต

แดดเช้า

(ภุชงคประยาตฉันท์ ๑๒)
ฤดูกาลจะผ่านผัน     ณ วารวันประทับประเทียบเยือน
ตะวันจะหลั่นเบือน    ฤดูเลื่อน ณ เดือนและวันคืน
ระอุร้อนมิผ่อนกาล     กระแสพล่านตะวันจะสาดยืน
รดีร้าวจะกล้ำกลืน      ฤทัยฝืนระทมระทวยแรง
วสันต์ผันฤดูมา         ผิเสียงฟ้าจะลั่นสะเทือนแทง
นภาฟาดสะทกแสง  กระเทือนแทบกระทบสะท้อนไหว
ฤดูหนาวตะกองลม   จะเหน็บข่มและเยือกสะท้านไกว
สลายร้าว ณ ร้อนใจ    ฤ คล้ายจักทะลาย ณ ทรวงครอง
(กลบทโตพันหาง)
ฤดูของโลกเปลี่ยนสร้าง            เสกสรร
หมุนผ่านตามตะวัน                  วาดไว้
สถิตประทับเทียบทัน                ทุกที่
เวียนเปลี่ยนแต่ไกลใกล้          ก่อนหล้าผันวัน
คิมหันต์ผันผ่านร้าว                  ระอุ
เพียงห่มแดดประทุ                   ท่วมท้น
แตกแผ่นดินถิ่นปุ                     ปาดเหงื่อ
ร้อนผ่านอาจเร่งค้น                   ขื่นคลุ้มเกินทน
วสันต์ฝนผ่านไม้                       แมกงาม
ผลิดอกใบรอยาม                      ย่อมต้น
กระทบสั่นลมตาม                      เติบต่าง 
ช้ำสาดฝนเปรี้ยงปล้น                เปลี่ยนไม้ปรับแข็ง
ฟ้าแจ้งหลังหล่นฟ้า                     ฝนโปรย
เหน็บเริ่มหนาวใจโรย               ร่วงคว้าง
หนาวเนิ่นเดือนผ่านโหย            หาอุ่น
โลกมิโหดเกินสร้าง                    เสกร้อยฤดูผัน
(กลบทดาวเดือนประดับดาว)
เวียนว่ายกาลกัลป์ผันผ่านภพ
สาดสบโลกหล้าแปรปรวนเปลี่ยน
จากจุดร้อนร้าววะวาวเวียน
จมเจียนฝนฟาดสาดซัดซา
เหน็บหนาวคราวครู่พรูพรมผ่าน
เดี๋ยวด้านมุมมองครองคุณค่า
ใบโบกกิ่งก้านเติบต้นตรา
เพียงพากัลป์กาลผ่านเพียงพรำ
(กระทู้กลอน)
ฤดู    กาลผ่านผันวันเวลา
กาล   ยังเปลี่ยนเวียนหมุนทุกเช้าค่ำ
แห่ง   โลกหลั่นสั่นสะเทือนเสมือนนำ
ชีวิต   ล้ำเลอคุณ รู้ค่ากาล
(กลอนสุภาพ)
ฤดูร้อนผ่อนผันวันวัยเยาว์
ชะล้างเศร้าโศกสร่างอย่างอาจหาญ
ระเริงร่ากล้ายิ้มอิ่มสราญ
โลกเบิกบานแจ่มใสในเช้านี้
ผ่านวัยเยาว์เข้าสาวหนุ่มมรสุมหนัก
สายเที่ยงรักรุมช้ำกระหน่ำหนี
ลมก็ไกวฝนก็สาดซัดทุกที
ฝ่าฝนหนักฟ้าสดสียังรอคอย
ฟ้าหลังฝนคนหลังทุกข์แบกภาระ
เริ่มกร้านพร้อมปะทะทุกข์เศร้าสร้อย
ความเยือกเย็นเยียบย้ำเข้าสวมรอย
เป็นหยาดปรอยน้ำค้างกลางค่ำใจ
คนสามวัยใจสามกาล ... ผ่านสามฤดู
เพียงชั่วครู่เปลี่ยนภพพบชาติใหม่
ภารกิจกอบฐานะประจักษ์ไว้
คนสามวัยผันสามกาล ... ผ่านสามฤดู