* วันแห่งกาลเวลา *

แก้วประเสริฐ

           * วันแห่งกาลเวลา *
      วารเวลาสิ้นสุดแล้วแก้วตาเอ๋ย
ยอดทรามเชยเคยชิดสิเน่หา
ความหวานชื่นรื่นรสจากกานดา
ล้วนนำมาซาบซึ้งตรึงทรวงตรม
      เพียงลมลมแล้งแล้งเจ้าแฝงไว้
สร้างบ่วงใยอาลัยหาพาขื่นขม
ช่วงเคยสุขสนุกสนานพลันระทม
สุดตรอมตรมขมแฝงแห่งรสรัก
      เคยละเมอเพ้อเรียกยามรสหวาน
เพียงแค่ฝันผ่านนั้นสุดช้ำนัก
อารมณ์เราเฝ้าตรึงซึ่งจมปลัก
ดุจถูกผลักลงเหวรักหักรัญจวน
      สิ้นสุดแล้วสิ่งรักประจักษ์แจ้ง
ยามแสดงผลมักจักกำสรวล
ครั้งอิ่มเอิบเบิกบานนั้นยิ้มยวน
ด้วยสิ่งล้วนเสพย์รสสดอารมณ์
      สิ้นเสียงสั่งดั่งฟ้าคราพินาศ
ดุจสายฟาดอกแยกแตกหักล่ม
สิ้นความรักหมดเยื้อใยสิ่งได้ชม
ความระทมขมขื่นลื่นไหลตาม
      วันแห่งกาลเวลาคราพบอีก
เมื่อแยกฉีกหัวใจสิ่งวาบหวาม
สิ้นรักแล้วเหตุใดใยติดตาม
ช่างคิดหยามดูหมิ่นสิ้นเชิงชาย
      รักที่ไหลรินหลั่งครั้งพ้นอก
เปรียบน้ำตกแรงยิ่งกว่าสิ่งไหน
ทำลายสิ่งกีดกั้นแทบบรรลัย
สิ่งทั้งหลายจะพังมิรั้งรอ
      สิ้นรักแล้วจงไปตามทางเถิด
อย่าหน้าเชิดอ้างสิ่งที่อิงหนอ
สวาทเจ้ามากล้นยากจะพอ
จะมิขอตายลงห้วงดวงมาลย์.
   ๙๙๙  แก้วประเสริฐ. ๙๙๙