.. ไม่ทิ้งลาย ..

หยกสีหม่น

มุ่งมั่นสร้างสิ่งหมายในชีวิต
	ด้วยดวงจิตแน่วแน่มิแพ้พ่าย
	ความใฝ่ฝันเพริศแพร้วพรรณราย
	ต้องมีวันกลับกลายให้เป็นจริง 
	อุปสรรคหนักหนาที่มาเยือน
	เป็นเสมือนสมอซ้ำให้ดำดิ่ง
	กดดันทับถมนอนจมนิ่ง
	หวังให้เราละทิ้งสิ่งตั้งใจ 
	ด้วยสัญชาตินักสู้ผู้บุกบั่น
	มิหวาดหวั่นพรั่นพรึงต่อหน้าไหน
	หาญกล้าองอาจคว้าธงชัย
	ก้าวต่อไปข้างหน้าหาขลาดกลัว
	แม้ร่างกายทรุดโทรมยามโหมหัก
	เหน็ดเหนื่อยนักฟ้ามืดหม่นสลัว
	มองทางไหนให้เห็นแต่หมองมัว
	สุดท้ายแล้วมันจะชั่วหรือจะดี
	แต่หัวใจมิไหวหวั่นยังมั่นคง
	มิทำให้ไหลหลงพะวงหนี
	สิ่งยั่วยุมุมานะระราคี
	ความฝันนี้ .. สักวัน .. มันต้องจริง ..
เคยสงสัยในสิ่งที่ใครบางคนทำ .. มาตลอดชีวิต ..
	ว่า .. ทำเพื่ออะไร? .. แต่ไม่เคยได้รับคำอธิบาย .. 
	.. แม้เฝ้าถามไถ่สักแค่ไหน .. 
	จนวันนี้ .. วันที่หัวใจหาญกล้าดวงเดิม ..
	แม้จะอยู่ในร่างกายทรุดโทรมเหนื่อยล้ายิ่งนัก ..
	หัวใจดวงเดิมดวงนั้น .. ยังมั่นคงในสิ่งที่เคยทำ ..
	จุดมุ่งหมายไม่เคยเปลี่ยน .. เข็มทิศไม่เคยเบน ..
	เขายังคงพุ่งสายตาไปข้างหน้า .. ล็อคหางเสือ .. ลุย ..
	
	เสือไม่ทิ้งลาย ..
	แม้จะชราภาพเป็นไปตามสังขาร .. หากแต่มันก็เป็นเสือ .. 
	และแม้จะอยู่ปลายแถว .. หากแต่เลือดเนื้อในตัว .. มันคือเลือดเสือ .. 
	เมื่อพ่อเป็นเสือ .. จะให้ลูกเป็นหมาได้อย่างไร .. 
	เราจะ .. ลุย .. ด้วยกัน ..	
	หากชีวิตนี้จะไม่มีอะไรดี .. 
	ขอให้รู้ไว้เถิด .. ภูมิใจเสมอที่เกิดมาเป็นลูกเสือ .. 
	ด้วยศรัทธาในดวงใจดวงนั้น ..