วันนี้เป็นวันที่ท้อแท้กว่าวันอื่น ความสุขสดชื่นที่เคยมีก็ห่างหาย ไม่รู้ว่าเกิดเพราะอะไร มันเหนื่อยหน่ายเหน็ดเหนื่อยและท้อแท้ ผู้คนรอบข้างก็กลาดเกลื่อน เพื่อนก์มีมากมายใคร ๆ ก็อยู่ แต่มันรู้สึกเหงายังไงไม่รู้ บอกไม่ถูกคิดไม่ออกเพราะอะไร คงเพราะน้อยใจกระมังเรา ที่ใคร ๆ เค้าคาดหวังไว้ ไม่อยากให้เรามีใคร ไม่อยากให้ใครมีเรา อยากให้เราอยู่เพื่อพวกเค้า อยากให้เค้าไม่ต้องเกี่ยวกับใคร อยากจะได้อะไร ก์เอ่ยกับเราได้ไม่ขัดข้อง คงเป็นเช่นนี้สินะ ที่อยากเก็บเราไว้ในมุมคับแคบของห้อง ได้โปรดเถอะ......ขอร้อง อยากออกจากห้องเต็มแก่แล้ว เกิดมาเพื่อพวกเค้างั้นหรือ เกิดมาถือภาระใช่มั้ย เกิดแบบนี้เกิดทำไม เลือกทำอะไรก์ไม่ได้ซักอย่าง ซักวันถ้าเราเข้มแข็ง ฮึ...........คงไม่แกร่งถึงปานนั้น แค่อย่างน้อยได้ทำตามใจกัน แม้วันนั้นจะแอบทำตามใจตัว ตอนนี้ก็ทำอยู่ แต่รู้มั้ย....มันเป็นเรื่องผิด ไม่ใช่เราไม่คิด แต่ติดที่โดนกั้นขวาง เราก็รู้ เค้าก็รู้ เค้ารอเราเลือกบ้าง เราไม่เลือกซักทาง คงเจ็บกันทั้งสองข้าง โอ........................
4 กันยายน 2548 13:54 น. - comment id 511431
รู้สึกเหมือนกันบ่อยๆนะคะเราสองคน
4 กันยายน 2548 14:40 น. - comment id 511439
ก็รู้สึกท้อแท้เหนื่อยกับชีวิตเหมือนกันนะคะ รู้สึกมีอะไรกั้น-ขวางอยู่บางอย่าง แต่ต้องปลงปลอบใจตัวเองเท่านั้นค่ะ
4 กันยายน 2548 20:24 น. - comment id 511506
ท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งแตกต่างและสร้างเส้นทางที่กั้นขวาง คือความรักความห่วงหาที่มากค่าในทุกระยะทาง จนฉันเหมือนอยู่ในกรงที่สร้างด้วยเหล็กกล้าชั้นดี จนไม่มีสิทธิ์จะคิดจะฝัน อยู่บนทางที่สร้างสรรไม่อาจเปลี่ยนผันเปลี่ยนหนี แต่ใครเลยจะรู้ว่าทางที่โรยด้วยกุหลาบหลากสีที่มี ฉันไม่อยากได้สักนาที เพราะฉันอยากมีชีวีเป็นของตน คนเรามีความแตกต่างกันมากมาย บางคนอาจสบายมากจนไป แต่สิ่งหนึ่งที่เขากลับขาดคืออิสระ มาเป็นกำลังใจให้นะค่ะ