อีกกี่วัน...อีกกี่คืนต้องฝืนทน อยู่อย่างคน...สิ้นหนทางอยู่อย่างนี้ ตะวันร้อน...รอนแรมลับดับราตรี ยังคงมี...ฉันโดดเดี่ยวยืนเดียวดาย ................................................... ................................................... ยามสุดเหงา...เงาของฉันเพื่อนเคียงข้าง ยามอ้างว้าง...แขนของฉันกอดรัดกาย น้ำตาร่วง...สองมือฉันซับอ่อนไหว หัวใจไซร้...ดูแลใจให้ตัวเอง
3 กันยายน 2548 18:01 น. - comment id 511344
นั้นสินะ
3 กันยายน 2548 22:38 น. - comment id 511383
คงสักวัน...ที่จะมี..คนเคียงข้าง... ความอ้างว้าง.. คงจายหาย... จากใจบ้าง... อาจจะมี... สักวันที่... คลายอ้างว้าง... มึคนที่... คอยเคียงข้าง.. ร่วมทางเดิน.. มาเป็นกำลังใจให้น้องสาวคนนี้เหมือนเดิมจ้ะ
4 กันยายน 2548 14:30 น. - comment id 511410
อีกกี่วัน..อีกกี่คืนนอนสะอื้น และต้องฝื่นยิ้มกับน้ำตาอยู่อย่างนี้ ไม่มีเงาของเขาที่ฉันรอนานแรมปี และคงมีฉันโดดเดียวยืนเดียวดาย