* เดียวดาย *

แก้วประเสริฐ

                                 *  เดียวดาย  *
    ..๏ เย็นค่ำย่ำสนธยา................หมู่นกกาบินเวียนว่อน
ส่งเสียงเพรียกคู่นอน...................จิตร้าวรอนห่อนฤทัย
    ..๏สายน้ำไหลเวียนวน.............พฤกษ์ไพรสณฑ์ดูหวั่นไหว
ลมโชยพัดแกว่งไกว.....................ดวงหทัยให้อาวรณ์
   ..๏มัจฉาพาแหวกว่าย.................ดูหลากหลายใจสะท้อน
ขุนเขายังร้าวรอน...........................เหมือนตัวหม่อนอยู่เดียวดาย
     ..๏นกเขาขันจุ๊กกรู.....................บอกให้คู่อย่าผันกลาย
คนข้างร้างดวงใจ.............................คร่ำครวญไห้อาลัยนาง
     ..๏ขุนเขาแลแมกไม้...................ยังหวนไห้ไฟเผาร้าง
หมดสิ้นสุดอ้างว้าง............................เหมือนใจว่างของน้องหญิง
     ..๏รักเอยเคยรักแท้...................ใยผันแปรแม้ใจจริง
เอ่ยปากมอบทุกสิ่ง...........................โอ้ละทิ้งเหลือเศร้าหมอง
    ..๏รอนรอนใจแทบขาด................สายสวาทหักสุดปอง
เพียงเงายังมิสนอง...........................สิ่งหมายปองมิชื่นชม
       ..๏โลมเอยเคยบ่มฟัก................มาแปรพักตร์รักขื่นขม
นอกในเคยได้ชม.............................คงเหลือลมที่ลอยไป
        ..๏เรื่อยเรื่อยเดินเลี่ยงเลี่ยง......ตะวันเฉียงแลเบี่ยงหาย
สุดแสนจะเสียดาย.............................ความมืดไซร้ครองใจเอย.๚ะ๛
                             ๙๙๙  แก้วประเสริฐ. ๙๙๙