หนูเหนื่อย

แม่จ๋า
หนูเหนื่อยหนูล้าแม่รู้ไหม
คิดถึงแม่อยากกอดแม่แต่อยู่ไกล
ต้องอดทนเอาไว้ไม่แสดง
พ่อจ๋า
คำที่พ่อฝากมาจงกล้าแกร่ง
ทำไม่ได้หนูเหนื่อยล้าหนูหมดแรง
ความเข้มแข็งหายไปไหน...หนูไม่รู้
แม่จ๋า
อยากร้องไห้ทิ้งน้ำตาหันหน้าสู้
แต่เพื่อนมองอยู่ตรงนั้นหันมาดู
ลูกอดสูอายน้ำตาหลบหน้าเกลอ
พ่อจ๋า
ลูกอยากกลับไปพบหน้า...คงเพ้อเจ้อ
รู้ว่าทุกข์รู้ว่าสุขต้องพบเจอ
แต่ยังเผลออ่อนแอยอมแพ้มัน
แม่จ๋า
ไม่รู้ว่าพบวันไหนยาวหรือสั้น
หรือปีนี้จะไม่ได้เจอหน้ากัน
ลูกยังหวั่นในใจให้เศร้าตรม
พ่อจ๋า
ลูกอดกลั้นน้ำตาและขื่นขม
อยากรู้ว่าเป็นเช่นไรได้ชื่นชม
ต้องทนข่มหัวใจให้อดทน
แม่จ๋าหนูอยากร้องไห้

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

ยังเยาว์ 19 ส.ค. 2548 21:13 น. - ID 79976

2116

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/79976 ที่มา: ยังเยาว์

comments powered by Disqus

พลทหาร

19 สิงหาคม 2548 21:22 น. - comment id 506053

เยี่ยมเหลือเกิน 
ยอดเยี่ยมจริงๆ
เรียบเรียงได้งดงาม
โดนสุดๆ

ข้าน้อยขอคารวะด้วยกาแฟหนึ่งถ้วย

ผู้หญิงไร้เงา

19 สิงหาคม 2548 21:23 น. - comment id 506054

อ่อนล้าใช่ไหมในวันนี้
เพื่อนคนดีของฉัน
อ่อนล้าหมดแรงกำลัง
เธอยังมีฉันเป็นกำลังใจ

อย่าเศร้า อย่าโศกไปเลยจ๊ะ  เป็นห่วงจัง

เก้าอี้แดง

19 สิงหาคม 2548 21:53 น. - comment id 506069
```
อย่าเศร้าไปเลยนะ ขอร้อง
```

กุ้งหนามแดง

19 สิงหาคม 2548 21:53 น. - comment id 506070

สักวันต้องเป็นของเราค่ะ อดทนไว้น่ะค่ะ

ขอโทษครับ...ผมเมา

19 สิงหาคม 2548 22:19 น. - comment id 506089
```
สู้..........ๆ 
```

ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก

19 สิงหาคม 2548 22:31 น. - comment id 506095

ท้อไยเมื่อใจยังเต้น
เมื่อเส้นเลือดแรงแดงฉาน
ความหวังยังเข้มเต็มนาน
กล้าหาญเถิดสูสู้ไป...

กัดแข่วเด้อนางเด่อ

ลักษมณ์

20 สิงหาคม 2548 01:22 น. - comment id 506144

ร้องไห้ออกมาเถอะ
ร้องให้หัวใจอันเข้มแข็ง
ได้ผ่อนคลาย
..

พัทยา

20 สิงหาคม 2548 03:42 น. - comment id 506165

อ่านแล้วอยากกอดแม่
กอดทีไร...หายเหนื่อยทุกที

บินเดี่ยวหมื่นลี้

20 สิงหาคม 2548 09:58 น. - comment id 506199
```
มาเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะครับ...
```
ชลกานต์

20 สิงหาคม 2548 12:26 น. - comment id 506246
```
มาเป็นกำลังใจให้นะคะ 
```

เพียงพลิ้ว

20 สิงหาคม 2548 12:33 น. - comment id 506252

ร้องไห้ด้วยกันนะคะ

พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูอยากร้องไห้จัง

ทะเลใจ

20 สิงหาคม 2548 12:51 น. - comment id 506265

ยังเยาว์คนดีจ๋ามาตรงนี้
ซบอกพี่ร้องไห้ได้นะเจ้าจอมขวัญ
หากเจ้าท้อหากเจ้าล้าใจไหวหวั่น
เจ้าจงหันมามองพี่พี่ที่ห่วงใย

บ้านหลังนี้มีเจ้ามาคอยแต่งแต้ม
มาซ่อมแซมสิ่งสวยงามให้สดใส
รอยยิ้มเจ้าเคล้าสุขพี่สุขใจ
บ้านหลังใหญ่พร้อมโอบอุ้มและดูแล

หากเจ้าเหงามาตรงนี้พี่ พี่ ปลอบ
ห่วงใยมอบให้เจ้านะดวงแข
หากร้องไห้ร้องออกมาจะเทคแคร์
อย่ายอมแพ้นะคนดีพี่ยืนเคียง



ยังเยาว์  สู้ ๆ จ๊ะ  ....



บ้านหลังนี้มีพี่ พี่คอยเป็นห่วงยังเยาว์นะจ๊ะ

กำลังใจ มีให้เสมอนะ  ...

มาเติมเต็มกำลังใจจ๊ะคนดี

คนเมืองลิง

20 สิงหาคม 2548 17:39 น. - comment id 506378

น้องจ๋า เหนื่อยนักก็พักสักหน่อย แล้วค่อยลุกขึ้นสู้ใหม่นะคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

ผู้หญิงช่างฝัน

20 สิงหาคม 2548 19:53 น. - comment id 506422


น้ำตาแห่งความเหนื่อยล้าของคุณในวันนี้
จะสร้างรอยยิ้มและความเปรมปรีดิ์ให้คุณและคุณพ่อคุณแม่ในวันข้างหน้า....

เ ข้ ม แ ข็ ง และ อ ด ท น  ไว้นะคะ...คนดี

พี่ดอกแก้ว

20 สิงหาคม 2548 21:23 น. - comment id 506446

มีความหวังครั้งเดิมเมื่อเริ่มทาง
หมายไปสร้างดวงดาวให้พราวฝัน
มีเสบียงจากพี่น้องผองเพื่อนกัน
มีความรักพ่อแม่นั้นเป็นสะพาน

หนึ่งดวงใจก้าวไปไกลจากถิ่น
เพื่อโบยบินสร้างชัยใจกล้าหาญ
สองดวงใจส่งรักจากดวงมาน
ให้หนึ่งนั้นพบพานแต่เรื่องดี

อาจไกลห่างร้างเสียงร้อยเรียงถ้อย
ให้เด็กน้อยอุ่นใจไปทุกที่
แต่ดวงใจทั้งสองคงมากมี
ความห่วงใยเหลือที่พรรณนา

สองดวงใจอีกฟากคงอยากบอก
อย่าช้ำชอกเสียใจนะลูกจ๋า
อนุญาตให้ร้องบางครั้งครา
อย่าโศกาจนใจเสียและเพลียใจ

คนเต็มคนต้องอดทนและต่อสู้
ไม่หดหู่ทำลายหวังที่สดใส
อย่าทำลายห้วงกาลที่ผ่านไป
สู้อีกครั้งทดสอบใจอีกสักครา

กว่าดอกไม้จะบานบนก้านกิ่ง
ผ่านเวลานานยิ่งในพฤกษา
กว่าจะเติบโตบนพสุธา
กว่าจะถึงเวลาผลิช่อใบ

ต้องอดทนต่อสู้อุปสรรค
และตระหนักจุดยืนยิ่งเงื่อนไข
เพื่อเป็นต้นไม้งามในพฤกษ์ไพร
แตกดอกใบให้ผลล้นแดนดิน

อธิษฐานเอาไว้ใจนักสู้
ชีวิตที่ไม่อยู่ยังไม่สิ้น
ขอแทนคุณพ่อแม่แลแผ่นดิน
ให้คืนถิ่นพร้อมชัยในเร็ววัน.


หายเหนื่อย ..หายเศร้านะคะน้องยังเยาว์

ChorChongKoh

20 สิงหาคม 2548 23:50 น. - comment id 506501

น้องเยาว์ คะ หยดน้ำตาของนาทีนี้
อาจล้นปรี่รี่แรงแข่งกันไหล
เหมือนท่วมโลกโศกนั้น..บั่นทอนใจ
พ่อแม่ผู้อยู่แสนไกล..ห่วงใยเธอ

   ขอให้ปาดหยาดน้ำตา..อย่ายอมแพ้
อย่าอ่อนแอ แม้เหนื่อยหนัก อยากพักเสมอ
ความทุกข์ของวาระนี้..ที่ได้เจอ
น้ำตาเอ่อล้นกี่สายลบหายพลัน

        ณ เมื่อใดที่ไปถึงซึ่งจุดหมาย
วันข้างหน้าท้าทาย..ณ ปลายฝัน
น้ำตาของนาทีนี้ ที่จาบัลย์
จะเปลี่ยนเป็นรางวัลอันสุนทรีย์

                 ช่อชงโค...
.......................

      น้องเยาว์คะ มีคนเคยเหนื่อยกันมามาก
เพื่อฝ่าขวากหนามที่รุมล้อมในเส้นทาง..พี่รู้
อนาคตทางการศึกษา จะนำมาซึ่งเส้นทางรูจี

      เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นความจริงนะคะ

   ๑.เด็กหนุ่มผู้เคยใช้ชีวิตสุขสบายหรูหราที่กรุงเทพมหานคร
ได้ทุนไปเรียนต่อ ตั้งแต่ระดับปริญญาตรี
ณ มหาวิทยาลัยมีชื่อเสียง(ระดับหนึ่งในสิบ)

เขาต้องอยู่ดอม.(หอพัก) รับประทานมันบด
ทุกมื้อกลางวัน เรียนหนัก ไม่ได้เห็น \"ข้าว\"
เป็นอย่างนั้นหลายปี ไม่มีรถขับไปเที่ยวเล่น
คร่ำเคร่งกับตำรา พ่อแม่..อยู่ไกลไม่มาเยี่ยม
เหนื่อย..เหนื่อยแน่..พ่อครับแม่ครับ..ผมหิว

สิบปีต่อมา..เขาเรียนสำเร็จปริญญาเอกแล้ว
สาขาวิศวกรรมศาสตร์ด้วย แต่งงานมีลูกสาว
มี\"ข้าว\"รับประทานอิ่มหนำ มีเงินบินมาหา
ครอบครัว มีทุนให้ลูกได้เรียนหนังสือสูงสุด

ท่ามกลางความชื่นชมของสังคม เขาต้องสู้มา

หัวใจอันแกร่งกล้าเท่านั้น ที่ทำให้เขามีวันนี้
..............................

  ๒. หญิงสาวที่แสนเหงา..รับทุนราชการ
ไปเรียนในเมืองหิมะที่เหน็บหนาวสาหัสนัก
ร้องไห้ทุกวัน เป็นที่รู้กัน ว้าเหว่สุดจะทานทน

วันไหนได้เพื่อนใจดีมารับไปเลี้ยงข้าวก็ดีใจ
เขาเคยถามพี่ว่า อยู่อย่างไรไม่ให้เหงาเศร้า
พี่ก็ว่าหาอะไรทำให้วันหนึ่งจบอย่างมีคุณค่า
หลายคนช่วยปลอบเขา แต่มีคนเด็ดคนหนึ่ง
บอกเขาว่า ถ้าเธออยู่ไม่ได้ก็กลับไปซะเถิด
อย่าทำตัวเป็นเด็กงอแงให้คนอื่นต้องรำคาญ

หลังจากนั้น เธอก็ฮึดสู้..เรียนจนสำเร็จได้ดี
ในสองปี ไม่นานก็กลับไปเป็นกงสุลเชียวนะ

เป็นที่พึ่งของเด็กไทยที่เหงามาใหม่อีกนับพัน
มีประสบการณ์ตรงที่จะบอกเล่าช่วยคนอื่นๆ

เขื่อเถอะค่ะ มีพี่ๆมากมาย เคยร้องไห้มามาก
เคยเหงา เคยเหนื่อย เคย..(แทบเป็นบ้า..)
บางคนก็เคยประสบอุบัติภัย เกือบไม่รอด!!!

เพราะการไปใช้ชีวิตในแดนไกลไม่ใช่ง่ายๆ
เราอาจกลายเป็นโฮมเลส เมื่อไรก็ไม่รู้ได้
ต้องทนสู้กระแสแปรปรวนของสภาวะต่างๆ

แต่เขาและเธอเหล่านั้น ก็ผ่านพ้นกันมาได้
เป็นคนดีที่ทำประโยชน์ จากวิชาที่ศึกษามา
................

       ๓..๔...๕...มีอีกมาหลาย ผู้เคยน้ำตาร่วง

ยี่สิบปีผ่านไป..หลายคนก้าวเป็นดุษฎีบัณฑิต

พ่วงปริญญาโทหลายใบ จากสถาบันชั้นเลิศ

ส่วนหนึ่งกลับมาทำงานราชการ มาใช้ทุนก.พ.

มีหน้าที่การงานใหญ่ บางคนเป็นคนใกล้ชิด

ของรมต. และมีพร้อมทุกสิ่งในชีวิต..(จริงๆ)

เป็นผอ. หรือหัวหน้าสายงานด้านใดด้านหนึ่ง


          แต่กว่าจะมาเป็นผู้สำเร็จ ต้องน้ำตาตก
บางคนต้องทำงานด้วยเรียนด้วย ต้องอดออม
ตื่นเช้า นอนดึก กว่าจะทำปริญญานิพนธ์จบ

อาจมีบางคนโชคดี มีสถานภาพสังคมดีหน่อย
มีบ้านอยู่เอง มีรถราขับ มีอาหารทาน ไม่หิว

แต่ก็ต้องเผชิญการต่อสู้มากมายสุดบรรยาย

กว่าที่จะได้พบวันที่รอคอย ให้พ่อแม่ภูมิใจค่ะ

อาจมีคนยอมแพ้ และถอยหลังกลับมาแล้ว


แต่...พี่ไม่คิดว่า น้องเยาว์เป็นคนที่จะแพ้นะ

เพีบงอาจอ่อนไหว ตามวัยและภาระของวันนี้

อย่าร้องไห้ อีกเลยนะคะ เก็บแรงไว้ต่อสู้ใหม่

ยังมีเรื่องน่าเหนื่อยกว่านี่รอน้องอยู่แน่นอน

ยิ่งในโลกทุกวันนี้ ไม่มีที่สำหรับคนอ่อนแอ


  ตอนนี้ก็จบคอร์สภาษาแล้ว ก้าวต่อไป..

ไม่กี่ปีก็จะผ่านไป เวลาคือโอกาสทองในชีวิต

...........มีคนเคยร้องไห้มานับร้อยนับพันคน

และไม่มีคำปลอบใจของใครจะช่วยเราได้

นอกจากเรานั้นเป็นผู้สร้างจิตใจที่เข้มแข็ง..

..........น้ำตาของนาทีนี้ คือเพื่อนที่จะปลอบใจ

พ่อแม่อยู่ไกล ช่วยเราไม่ได้ ทุกคนต้องสู้เอง

ขอให้พระคุ้มครองน้องเยาว์ค่ะ