* ฝนใยจึงสั่งฟ้า *

แก้วประเสริฐ

             * ฝนใยจึงสั่งฟ้า *
     นั่งใจลอยคอยเธออยู่ริมฟ้า
ท้องนภามิสว่างกระจ่างใส
สิ่งผ่านมาวกวนช่างล้นใจ
มองคิดไปใยเราจึงเฝ้ารอ
     เขาใกล้ชิดเกิดก่อพะนอคู่
ทบทวนดูสู้คิดยากจริงหนอ
สื่อสัมพันธ์นั้นสู่มิมากพอ
แต่ฉันขอเพียงซึ้งใจพึงเรา
     เมื่อฝนโปรยลงไว้ในที่นี้
มันล้นปรี่มีใจแต่ไร้เขา
พอลมพัดผ่านไปโอ้ใยเรา
ฝันคิดเอาสู่ซึ้งตรึงอารมณ์
     สิ่งนี้หนอพอเกิดเฉิดฉันท์นัก
ยากประจักษ์มักล่มปนขื่นขม
ลมแปรปรวนล้วนสู่ชิดเชยชม
ดุจดั่งพรมฝนสั่งแล้วห่างจร
     นั่งรำพึงตรึงไว้สู่ใจนี้
มวลนารีที่เราเฝ้าออดอ้อน
ย้อนเข้าสู่ดุจฝนที่ขาดตอน
แสนอาวรณ์รอนรักที่หักใย
     ฝนเจ้าเอ๋ยเลยไปมิสั่งฟ้า
ก่อนลับตาทิ้งช่วงแลร่วงหาย
หัวใจข้าฝากตรงคงละลาย
หวนอาลัยฝากไว้เพียงได้เงา
     สิ่งเรรวนหวนไปคล้ายลิขิต
ดุจชีวิตประดิษฐ์ไว้สู่ใจเขา
ไม่ชอบมาพากลขว้างทิ้งเอา
เหลือแต่เราบทเศร้าเร้าหทัย
     มองสายฝนห่างไกลฤทัยเหงา
รุ้งแพรวพราวบนฟ้าน่าสดใส
เหตุไฉนข้าทำไมไม่จากไป
ผูกสายใยฝากไว้อยู่ในทรวง.
    ๙๙๙  แก้วประเสริฐ.  ๙๙๙