วันนึง...... กำลังขึ้นรถออกไปจะทำงาน เราก็โทรเข้าไปในofficeพ่อ ถามเรื่องคนงาน และแล้ว เสียงของเลขาพ่อก็...มาพูกดับเราว่า พี่ อย่าตกใจนะ เราบอกว่า เรื่องอะไร แม่พี่ตกกระได สติที่พุ่งไปยังที่ทำงาน ก็หันเห ไปที่ แม่ ว่า ป่านนี้ จะเป็นไง โทรหาพ่อว่าแม่เป็นไงบ้าง พ่อบอกว่ากำลังอยู่ห้องx ray เย็บแผลไปแล้ว 15นาที เราก็ถึงโรงพยาบาล เห็นแม่ร้องไห้ เราจับมือแม่ ในขณะที่กั้นน้ำตาไว้ได้เพราะไม่อยากให้แม่ตกใจ อะไรจะเลวร้ายแบบนี้ คิดในใจ แม่เดินไม่ได้ค่ะ มีคนบอกว่า ต้องให้admit แล้วจะได้หายได้ ผลออกมาว่า เลือดแม่น้อยมาก น้อยจนดูดไม่ขึ้น ที่ช้อคที่สุด ก็ หมอบอกว่าให้เปิดสมอง เพราะเลือดคั่งในสมอง จำได้...... ตอนที่แม่เดินไม่ได้ เรา4คน พ่อ คนงาน2คน เรา ช่วยกัน สงสารแม่มาก แม่ต้องใช้แพมเพอส ทุกอย่างประดังเข้ามา สิ่งที่ภูมิใจที่สุด เราได้ร้องบอกแม่ว่าแม่จ๋า ใจสู้นะคะ อย่าอ่อนแอ ศรีษะของแม่ อยู่ในอ้อมอกเราเหมือนเราเป็นแม่ของแม่ อั้นร้องไห้ แล้วก้รีบโทรบอกพี่สาวทีเมืองนอก ปล่อยโหว่า หากแม่เป็นไร เราคงจะตามไปด้วย แม่ไม่เคยทำไรให้ใครเดือดร้อน มีแต่คนเอาของแม่ไปหมด ฉันเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ไม่มีใครเข้าใจ เมื่อแม่อยู่โรงพยาบาล เราก็ไม่ทิ้งแม่ อยู่icu สายยางโยงใยไปหมด จนเรากลับไปทำโจ้กให้แม่ทาน แรงแม่ก็กลับมาได้บ้าง แม่จ๋า................เวรกรรมที่เกิด ขอให้หมดไปทีนะคะ ให้แม่เป็นภรรยที่ดีของพ่อ และให้พ่อได้อยู่นานๆจนหลานเรียนจบได้งานทำ พ่อแม่แล้ยงลูกได้หลายคนนะ แม่ลูกหลายคน ทำไม ไม่มีใคร เลย พี่สาวบอกว่าจะไม่กลับมาอีก ไม่ว่าจะเกิดไรขึ้น หากหนูจะเป็นลุกคนเดียวของพ่อแม่ก็ได้ค่ะ หนูรักแม่และพ่อมากค่ะ
12 สิงหาคม 2548 08:24 น. - comment id 502983
ตอนแม่ผ่าตัดมะเร็งมดลูก...สงสารแม่มาก...ตอนนี้ก็กำลังจะตัดสินใจว่าว่าผ่ากระดูกที่ทับเส้นหรือไม่..เฮ้อ..อยากให้ผ่าเราแทนแล้วให้หายที่แม่จัง....
12 สิงหาคม 2548 08:54 น. - comment id 502995
ขอเป็นกำลังใจให้แม่พี่หายเร็วๆนะคะ