*หัวใจเหงาเคล้าฝน*

แก้วประเสริฐ

                *หัวใจเหงาเคล้าฝน*
     ฝนพร่างพรายกระจายทั่วกรุงเทพ
แสนปวดเจ็บแสบทรวงเมื่อหวนถึง
เคยพรอดพร่ำรำพันครั้นรำพึง
มันขาดผึงตรงกลางอย่างฝนโปรย
     ยามที่เกิดความรักสุดหักคิด
ยามวิปริตจิตพะวงตรงแห้งโหย
ยามเคล้าคลอพะนอไว้ใยล่วงโรย
ยามกอบโกยมิกลับแต่ลับตา
     ที่รักจ๋ารู้ไหมหัวใจเศร้า
ที่หนีเราจากไปสุดตามหา
ที่คงเหลือทิ้งไว้ไม่หวนมา
ที่ชักพาหัวใจให้ละลาย
     ใจเอ๋ยใจใยเราเฝ้าครวญคิด
ใจบอกนิดสักหน่อยอย่าพลอยหาย
ใจสองดวงควงคู่ยามฝนปราย
ใจสิ้นสลายคลายรักมิกลับคืน
     ฉันคนเดียวเฝ้าคิดจิตโหยหวน
ฉันปั่นป่วนหัวใจสุดได้ชื่น
ฉันมองฝนลมพาพลิกมาฟื้น
ฉันสะอื้นหัวใจรักที่จากจร
     เหงาจริงนะแม่สุคนธ์ปนกลิ่นหอม
เหงาพยอมเพราะรักถูกหักศร
เหงาด้วยฝนวันนี้ที่เปียกปอน
เหงาสะท้อนกร่อนใจไร้ดวงจินต์
     ใครนี้หนอจะสร้างกระจ่างจิต
ใครเล่าคิดผูกพันเพื่อฉันถวิล
ใครคนนั้นฉันเฝ้าเป็นอาจินต์
ใครโบยบินบอกหน่อยไม่น้อยใจ
     เล่าความหลังครั้งนี้ที่ฝนจาง
เล่าถูกร้างหักอกจนหมองไหม้
เล่าเรื่องเก่าเฝ้าคำนึงถึงความนัย
เล่าเมื่อได้สิ้นสลายในฝนปรอย
     ปลอบหัวใจที่สลายในครั้งนี้
ปลอบชีวีที่หมกมุ่นสุดสอย
ปลอบความรักครั้งนี้ที่หลุดลอย
ปลอบรักน้อยละห้อยหายามอาลัย
     ขวัญเอ๋ยขวัญจงอยู่กับเนื้อตัว
ขวัญอย่ามัวหงอยเหงาเฝ้าสดใส
ขวัญชีวิตอย่าพะวงหลงผิดไป
ขวัญจงได้อยู่กับข้าอย่าแรมรอน
     เราสิ้นรักครั้งนี้เมื่อฝนหาย
เราถูกสลายเมื่อเขาเฝ้าหลอกหลอน
เราคิดหวนคืนกลับเหมือนตื่นนอน
เราสะท้อนอารมณ์นี้มิมีใคร
     มองฝนปรายโปรยอยู่เหมือนรู้เห็น
ทุกประเด็นพรูพร่างใจที่ได้ไว้
สิ้นรักนี้เหมือนฝนที่จากไป
ทิ้งหัวใจให้เหงาเคล้าอารมณ์.
(ยาม ที่  ใจ ฉัน เหงา ใคร เล่า ปลอบ ขวัญ เรา)
          ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙