มองฟ้ายามเช้ามัวหม่น ถูกพายุฝนซัดกระหน่ำมาเป็นสาย เมฆหมอกดำทะมึนปกคลุมรอบกาย เป็นเครื่องหมายแห่งชีวิตของตัวเรา เป็นจุดดำแห่งชีวิตไม่คิดคาด จึงพลาดกับปัญหาพาใจหมอง เป็นไปได้ จะไม่แล ชายตามอง ทำให้ต้องเกิดเป็นมลทินใจ เราไม่สามารถจะย้อนเวลาหาอดีต ที่ทำผิดพลั้งไปเพราะใจเผลอ เป็นความโง่ความเขลาความบังเอิญ ต้องเผชิญความเลวร้ายกับคนลวง ณ.วันนี้จะจดจำถึงความผิด ต้องพินิจสิ่งต่างๆเข้ามาหา ทุกสิ่งทุกอย่างคงต้องใช้เวลา จะไม่พาให้ระกำและช้ำตรม