ในห้วงระทม

แก้วนีดา

ในห้วงระทม
การที่คนเราจะก้าวข้ามความกลัวที่มีต่อบางสิ่งบางอย่างที่ฝังใจไปได้
มันช่างเป็นความรู้สึกที่ยากเกินบรรยายเสียจริง ๆ
แต่ถ้าเราสามารถผ่านพ้นความรู้สึกในแง่ลบนั้นไปได้
เราก็จะได้เห็นความงามที่ซ่อนในสิ่งที่เคยหวาดกลัวนั้นด้วยซ้ำ
ขณะเดียวกันเหตุการณ์บางอย่าง
ก็อาจจะนำมาซึ่งอีกเหตุการณ์หนึ่ง
ที่มีความหมายต่อชีวิตของคนเราอีกด้วย
ฉันเพิ่งจะอกหัก วันที่ความรักเดินทางจากฉันไป
มีคนเคยบอกกับฉันว่าความรักก็เหมือนกับการ
ฝึกถีบรถจักรยาน กว่าจะฝึกหัดถีบรถจักรยานกันได้
ทุกคนจะต้องผ่านการล้มมาก่อนเสมอทุกคน
เมื่อล้มก็ต้องเจ็บใช่ไหม หรือ
ถ้าจะเปรียบเทียบกับการหัดเดินของเด็กน้อย
กว่าเด็กจะเดินได้ ต้องล้มกี่ครั้ง เจ็บกี่ครั้ง
แต่ในที่สุดแล้วก็จะเดินเป็น ฉันกำลังฝึกเดิน
ไม่ต่างจากการฝึกถีบรถจักรยานเลย
มีคนเคยพูดกันว่า คนที่ไม่เคยทำอะไรผิดพลาด 
คือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย เฉกเช่นเดียวกันกับ
คนที่ไม่เคยบอกช้ำเพราะความรัก นั่นอาจหมายถึง
เขาไม่เคยมีความรักเลยเช่นกัน  
จะมีไหมคนที่ไม่เคยผิดหวังจากความรัก
คนที่ไม่เคยแม้แต่จะเสียใจ เมื่อคนที่เขารักไม่รัก
หรือไม่ทำดีกับเขา  คงไม่มีหรอกนะ  ดังนั้น
ถ้าฉันจะเรียนรู้ว่า ความรักมิใช่การเพ้อฝัน
ความรักมิใช่จะต้องมีแต่ความโรแมนติกอยู่ตลอดเวลา
เขามิใช่เจ้าชาย และฉันก็มิใช่เจ้าหญิงที่แสนอ่อนหวาน
ช่างเอาใจรู้ใจเขาได้เพียงแค่มองตา
ความคาดหวังที่จะให้อีกฝ่ายเป็นอย่างที่เราต้องการ
คงจะไม่ใช่ความรักแน่นอน ฉันได้เรียนรู้ว่า
ความคาดหวัง อันตรายต่อความรักเพียงไหน
ดังนั้น รักครั้งต่อไปของฉัน จึงจะไม่มีการคาดหวังอะไรอีก
ไม่หวังว่าเขาจะต้องอยู่กับเราได้เสมอไป
ในวันที่เราต้องการเขาเคียงข้าง
ฉันจะไม่มานั่งเหงาหงอยคอยว่า
เขาจะมาอยู่เป็นเพื่อนเมื่อไหร่
ฉันได้เรียนรู้ว่า การให้อภัย คือ
การให้สิ่งที่ยิ่งใหญ่ การที่เราจะคบหาใครสักคน
เราควรจะเอาใจเขามาใส่ใจเรา 
ถ้าเราไม่อยากให้เขาทำเช่นไรกับเรา
เราก็ควรถนอมใจเขาเช่นกัน ฉันได้เรียนรู้ถึง
การปล่อยวางจากการครอบครอง
ด้วยสัจธรรมแล้วย่อมไม่มีใครเป็นของใครได้อย่างแท้จริง
ไม่มีใครอยู่กับใครได้ตลอดกาล เมื่อถึงวันที่รักหมดอายุ
การยึดมั่นถือมั่น จะทำให้เราเจ็บปวดทรมาน
เพียงตระหนักรู้เสมอว่า ไม่วันใดวันหนึ่ง
ไม่จากเป็นก็จากตาย การลาจากต้องมาถึง
แต่ช่วงเวลาแห่งการอยู่ร่วมนี่สิที่ควรใช้ให้คุ้มค่า
แล้วจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายกับเวลาที่ผ่านพ้นไป
ฉันเชื่อว่า การพบกันของคนสองคน
ไม่ได้เกิดขึ้นอย่างบังเอิญ เราต่างพบกันเพื่อ
สอนบทเรียนอันยิ่งใหญ่ให้แก่กัน เราต่างเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับ
ดั่งที่ฉันได้รับบทเรียนแห่งการมีรัก
และเขาก็ได้เรียนรู้มันเช่นกัน เพราะ
มนุษย์ต้องพัฒนาจิตวิญญาณของตน และการเติบโตนั้น
จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเราได้ผ่านความเจ็บปวด
ผ่านหนทางที่ยากลำบาก พระเจ้าจึงนำพาเราและเขามาพบกัน
เพื่อช่วยกันพัฒนาจิตวิญญาณของเราทั้งคู่ให้เติบโต
และเข้มแข็งขึ้น ความสุขทำให้เรามีกำลังใจในการใช้ชีวิต
แต่ความทุกข์ต่างหากที่เสริมให้ใจเราแกร่งขึ้น
โตขึ้น ใช้ชีวิตเป็น และรักเป็นมากขึ้น
ดังเด็กน้อยที่หัดเดิน ดังคนที่หัดถีบรถจักรยาน
มีเซ ล้ม ลุกขึ้นใหม่ ตั้งสติ ประคองตัวไว้
มองไปขางหน้า ไม่ว่าจะต้องโซเซ
ล้มสลับลุกก็ตาม แต่เพียงไม่นานต่อจากนั้น
เด็กน้อย หรือคนหัดถีบรถจักรยานคันนั้น
ก็จะทรงตัวได้และออกเดินไปข้างหน้าได้เสมอ.

 ในห้วงระทม 
เสียงหัวใจร้องไห้ครวญหา
สองเนตรนองน้ำตาไหลริน
เอนกายลงซบแนบแอบพื้นดิน
ดังหมดสิ้นแล้วหนอการรอคอย
แสนอ้างว้างให้เจ็บเหน็บหนาว
หัวใจเจ็บปวดราวจนเหลือแสน
เจ็บอื่นใดไหนหนอเท่าเธอดูแคลน
ดังยืนอยู่ต่างแดนแสนเดียวดาย
สะท้อนจิตปวดปร่าปล่อยน้ำตาหยด
ความหมายหมดค่าครวญถวิลหา
หรือถึงจุดสุดสิ้นรักต้องจากลา
เธอซ้อนเร้นกายาหนี้หน้าเมิน
ทนกล้ำกลืนก้อนสะอื้นไว้ในอก
จิตวิตกอกระทมข่มไม่ไหว
ปล่อยจิตลอยคว้างสุดห่างไกล
สิ้นแล้วเยื้อใย ฤ สายสัมพันธ์
ทุกคืนก่อนเคยแนบแอบชิด
เธอจุมพิศแกล้มนวลพร้อมครวญหา
ปัดนี้ไม่เหลือแล้วลอยรักประจักษ์ตา
เธอเอยคำลา รักหมดค่าน้ำตานอง
เสียงหัวใจร้องไห้อยู่ในอก
ดุจยิบยกความเศร้าย้ำรอยแผล
ดังดวงแก้วแตกสิ้นแล้วเจ้าดวงแด
เหลือเพียงแต่ทิ้งกายลงแนบแอบดิน.เราสิ้นกัน.

ทุกสิ่งมีเริ่ม....ก็ต้องมีจบ....
.....เพียงแต่ว่าจะจบลงแบบไหนเท่านั้นเอง.......
....จบแบบมีความสุข....หรือว่า จบลงแบบมีความทุกข์....