เที่ยวตระการพืชผล

แก้วประเสริฐ

           เที่ยวตระการพืชผล
       งามลออท้องนาคราวสันต์
เยือนตระการพืชพันธุ์สุดหรรษา
ฝนพรายพร่างเย็นฉ่ำอร่ามตา
บนผืนนาพืชกล้าหว่านไถดำ
       เสียงกบเขียดร้องร่ำพร่ำส่งเสียง
อ๊บโอ๊บอ๊บเกี๊ยดเกี๊ยดกันระส่ำ
สาวหน้ามลงามขำลงไถ่ทำ
มุ่งหน้าดำข้าวกล้าเร้าอารมณ์
       ลมโชยอ่อนนั่งมองภายในเถียง
ที่ปลูกเคียงท้องนาตามเหมาะสม
กลิ่นอะไรล่องลอยมาตามลม
เฝ้าสูดดมจึงรู้กลิ่นขี้ควาย
       พอฝนซ่างร้างหายคลายสะเด็ด
ลุกขึ้นเช็ดหน้าดำให้สลาย
แสงแดดเริ่มเจิดจ้าพร่ากระจาย
เยื้องย่างกรายไปห้วยด้วยเขาบอก
       เดินลัดเลาะคันนาฝ่ากลุ่มไผ่
ลดเลี้ยวไปยังทิศตะวันออก
ปวดเอวขาน่องเสียจนขัดยอก
เข่าถลอกล้มกลิ้งอิงคันนา
       สักครู่ใหญ่ได้ถึงห้วยลานน้ำใส
ช่างวิไลสมคุณค่าใฝ่หา
น้ำไหลเอื่อยนกร้องส่งเสียงมา
ทอดสายตาเก็บภาพไว้ให้เพื่อนดู
       ตามริมห้วยเต็มด้วยคล้ายหอยโข่ง
อากาศโปร่งลมพัดไม่ขัดหู
ไม้ไผ่เสียดเบียดสีดนตรีครู
คนที่รู้ทำเทียบเปรียบเสียงเพลง
       ตะวันคล้อยลอยต่ำรีบจ้ำพรวด
ดุจดังจรวดนำวิถีมิผิดเผง
กลัวค่ำมืดหลงทางช่างวังเวง
จะคว้างเคว้งอดข้าวจะเศร้าใจ
       พอตกค่ำติดตามคนเข้าวัด
ที่เขาจัดเวียนเทียนหน้าสดใส
มุ่งชำระจิตไว้ให้วิไล
เฉิดไฉไลในวันเข้าพรรษา
       รุ่งอีกวันจัดอาหารถวายเพลพระ
แปลกจริงนะปั้นข้าวลงบาตรฝา
พร้อมของหวานของคาวที่นำมา
คอยเวลาพระฉันท์รับศีลพร
       พอเสร็จสรรพกลับออกสู่ท่องเที่ยว
พาลดเลี้ยวไปอุบลนั้นเสียก่อน
ตระเวนไปทุกถิ่นคนบอกจร
มิอาทรเงินทองจ่ายคล่องจริง
       ซื้อสังฆทานกันไว้เพื่อไปวัด
ที่เขาจัดสำนักสงฆ์มิเกรงกริ่ง
พอตอนเช้าเข้าป่ามิระวิง
ถวายในสิ่งปัจจัยทั้งไทยทาน
       ร่วมทำบุญสร้างพระใหญ่ในวิหาร
ที่สร้างนั้นยังมิเสร็จเพื่อประสาน
ถวายปัจจัยใหญ่โขเพื่อสร้างงาน
ให้พระนั้นทั้งวิหารสำเร็จสมบูรณ์
       พออีกวันนั้นมุ่งสู่ลาวช่องเม็ก
แต่ต้องเข็ดเสียเวลาต้องมาสูญ
ไม่พัฒนาหาสิ่งมาเกื้อกูน
ต้องอาดูรเหยียบแผ่นดินสิ้นเงินไป
       รีบกลับพลันสรรค์มาคูหาสวรรค์
ทำบุญกันปู่คำคะนิงจิตสดใส
ถ่ายภาพภายในวัดจัดวิไล
ยืนมองไปแม่น้ำสองสีที่กล่าว
       ต้องพลาดหวังมีสีเดียวขุ่นคลัก
ดูเหมือนปลักที่ควายแช่รอสาว
ว่าแม่น้ำแบ่งสีเป็นเรื่องราว
ไม่เพริศพราวดั่งเล่าที่กล่าวมา
       พอถึงเวลาแห่เทียนเข้าพรรษา
ตามเวลาที่อุบลจัดสรรหา
มาประชันขันแข่งรอเวลา
สิ้นปัญญาจะมาเข้าเฝ้าชม
       คนเยอะแยะราวมดรถเพ่นพล่าน
แต่กระนั้นยังเห็นตามเหมาะสม
ช่างงามจริงดุจสวรรค์ถึงชั้นพรหม
ยากปรารมภ์เขียนไว้ให้ได้อ่าน
       อยู่ห้าวันพลันรำลึกนึกถึงเพื่อน
สิ่งที่เตือนลงกลอนมิได้สาน
มาวันนี้มิเหมือนเมื่อวันวาน
สิ้นสุดงานขอลาอย่าว่าเอย.
         ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙