ความหลง-รัก-ใคร่

แก้วประเสริฐ

             ความหลง-รัก-ใคร่
     หญิงชายใดไหนเล่าเข้าใจรัก
มักฟูมฟักสิ่งใคร่จนไหลหลง
โดยรูปร่างน่าตามาพะวง
สร้างเค้าโครงบ่งบอกหลอกตนเอง
     สิ่งเหล่านี้นี่ล้วนละเอียดอ่อน
วางขั้นตอนไว้เฉพาะที่เหมาะเหม็ง
เหมือนตัวโน๊ตสร้างมาคราบรรเลง
เป็นบทเพลงครื้นเครงวังเวงใจ
     หากคนเล่นมิเป็นเช่นตาบอด
มักจะพรอดเพ้อสิ่งแอบอิงไว้
เฝ้าลูบคลำโลมเร้าคลึงเคล้าไป
ในสิ่งวิไลเกิดเศร้าเฝ้าโศกา
     นี่แหละหนาความรักมักหวนเข้า
หากยังเฝ้าใฝ่พะวงแลหลงหา
จะก่อเกิดกระแสไปคล้ายมายา
ด้วยสิเน่หานำมาพาหลงทาง
     จงใคร่ครวญด่วนคิดพินิจเถิด
ค้นดีเลิศเลวร้ายมาสะสาง
ทำใจนี้วางไว้ให้เป็นกลาง
ทั้งสองข้างชั่งดูดุจครูเรา
    
     หากยังติดใฝ่พะวงด้วยสงสัย
อย่าอาลัยถอยหลังเหตุครั้งเก่า
ดูอีกครั้งเบื้องหลังดุจดั่งเงา
แล้วนำเข้าพิจารณามาไตร่ตรอง
     มิแน่ใจจงใช้ปัญญาคิด
อย่าหลงผิดติดสิ่งที่เฝ้าสนอง
โดยปล่อยใจระเริงเหลิงลำพอง
สิ่งมัวหมองทำเอาเศร้าตัวเอง
     บทรักจงหมั่นแยกจำแนกนะ
แล้วชำระใจให้กระฉับกระเฉง
เฝ้าตรวจตรองหมั่นดูจะรู้เอง
อย่านึกเกรงสิ่งหลังคิดหวังมัน
     เรื่องนี้ต้องทบทวนสิ่งควรรัก
รู้ประจักษ์ในใจมิให้กระสัน
รู้เข้าใจเห็นใจมาผูกพัน
ทุกสิ่งนั้นช่วยกันสร้างชีวี
     สร้างซึ้งใจให้เกียรติควรยกย่อง
พร้อมสนองช่วยเหลือเกื้อศักดิ์ศรี
เป็นห่วงใยอาทรตอนยากมี
ปันสิ่งที่ความสุขหากทุกข์มา
     ช่วยกอบกู้สู้ชีวิตมิคิดหนี
แล้วยอมพลีสิ่งที่ปรารถนา
เพื่อความสุขทั้งสองปองปรีดา
ร่วมเสน่หาด้วยหัวใจไร้สิ่งใด
     หญิงชายใดไร้สังกัดกำจัดหนี
ร่วมชีวีสร้างสรรค์บันเจิดใส
ผนึกกำลังเราสองประคองใจ
สิ่งไฉไลบังเกิดเลิศเทียมทาน.
     ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙