ศาลารักพักใจ

แก้วประเสริฐ

                   ศาลารักพักใจ
     เพียงมองสารให้พินิจด้วยจิตหลง
ความพะวงเพียงเห็นลายมือเจ้า
นำมาแนบทรวงไว้ปลื้มใจเรา
ปองหัตถ์เงาแทนเสน่หาแม่ยาใจ
     นี่แหละหนอความรักประจักษ์ยิ่ง
ใจระวิงดุจผีสิงเข้าอาศัย
ยังหวั่นหวาดในความอยู่ร่ำไป
เป็นอย่างไรคิดใคร่ได้ทัศนา
     จากวันเดือนปีแรมเฝ้าแซมจิต
จากความคิดครุ่นครวญใฝ่ล้วนหา
จากเวลาน้อยนิดด้วยติดตา
จากเสน่หานงลักษณ์มักเฝ้าคอย
     ศาลาน้อยคอยรักพักแล้วหรือ
เพียงยึดถือนวลนางตาละห้อย
เคยนั่งชมเดือนดาวคราวล่องลอย
ชี้ชวนร้อยคำกลอนผ่อนอารมณ์
     เมื่อนางนวลแลเลือนเหมือนดาวตก
สะท้อนอกนั่งคอยเจ้าเคล้าสุขสม
เฝ้านับดาวบนท้องฟ้าที่ปรารมภ์
จนล่วงจมนางมิมายามข้าเยือน
     บัดนี้เล่าเห็นสารพลันหวนคิด
แปลกอยู่นิดผิดธรรมดามิเหมือน
สีชมพูหัวใจดูเป็นคู่เตือน
สั่นสะเทือนเหมือนลางขั้นกลางใจ
     ศาลาเอ๋ยเคยรักและพักจิต
เคยพินิจวงพักตร์แสนสดใส
บัดนี้มองซองน้อยละห้อยไป
เป็นอย่างไรใจเราเฝ้าอาวรณ์
     เปิดซองดูแลซึ้งตลึงเหงา
ความโศกเศร้าเข้าประดุงพุ่งสะท้อน
สะท้านห้วงดวงจิตแทบขาดตอน
โอ้ละครบทรักจักเลือนลา
     ยิ้มให้ตัวมองศาลาฟ้าบรรเจิด
รักถูกเปิดเผยแล้วนะเสน่หา
แม้นตัวเราเฝ้าคอยตามเวลา
คิดเสียว่ารักเขาเฝ้าคนเดียว
     นั่งชมเดือนแลดาวสกาวฟ้า
ท้องนภาแลสดใสสักประเดี๋ยว
ก้อนเมฆน้อยบังดาวเหงาจริงเจียว
อยู่คนเดียวดูดาวตกเหมือนอกตรม
     พรุ่งนี้หนอวรรษามาเยือนถิ่น
นกโบยบินจับคู่ดูเหมาะสม
หักใจแล้วแคล้วคลาดจากอารมณ์
มุ่งอาศรมทำบุญล้างชะระใจ
     ภาคอีสานดินแดนแคว้นธรรมะ
ทิ้งราคะล้างจิตให้สดใส
มุ่งสู่ถิ่นจรรโลงโปร่งข้างใน
ทำบุญไปใส่กุศลสร้างผลบุญ.
     ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙