*เสียงครวญล้วนตราตรึง*

แก้วประเสริฐ

                       *เสียงครวญล้วนตราตรึง*
                 ..๏อกเอ๋ยช่างชอกช้ำน้ำใจนาง
            ลิดเยื่อใยจนบางเสียแน่แล้ว
            บาศก์รักบ่วงเคยวางสุดจางแผ่ว
            สิ่งใหม่แพร้วเพริศพริ้งละทิ้งหาย  ๚ะ๛
                       *****************************
            
     ..๏อกเอ๋ยช่างชอกช้ำ                  ใจนาง
ลิดเยื่อใยจนบาง                             แน่แล้ว
บาศก์รักบ่วงเคยวาง                       จางแผ่ว   ลงฤา
สิ่งใหม่งามเพริศแพร้ว                     แม่พลิ้วเลือนหาย  ๚
         สำเนียงเคยแผ่วพริ้ง               หวานเตือน   
รักส่งมอบลางเลือน                           ยิ่งแท้
มองภาพที่แขวนเยือน                      ฝังมั่น   ฤทัยเฮย
ไหวหวั่นมองหวนแม้                        ตั่งเต้าเคยสนอง ๚
         หวนคิดอดีตผ่านพ้น               ใจจำ
มือสั่นบนภาพคลำ                            ลูบไล้
เคยแนบก่อลำนำ                             สอดเกี่ยว   รักแฮ
สองร่างกอดอิงไว้                             เริ่มสร้างทางสวรรค์  ๚
         บัวงามโดดเด่นสล้าง                แสงจันทร์
กลมดั่งรัชนีวัณ                                 ส่องจ้า
แนบสนิทผ่องอนันต์                          ขาวฉ่ำ   งามเฮย
ภูเขาเด่นยังอ่อนล้า                           ดั่งฟ้าโลมสนอง  ๚
         บรรจงวางยอดภูฟ้า                  ประทาน
ลูบผ่านสุดประมาณ                           ดีดดิ้น
สำเนียงแผ่วนงคราญ                       หวานฉ่ำ   โสตแฮ
อกพี่มิเลือนสิ้น                                 ใฝ่น้องครองจันทร์  ๚
         สอดลงรักใส่ไว้                        ฝากจำ
วายุส่งแรงหนุนนำ                            ยอดหญ้า
ไหวเอนล่วงลงขนำ                           ฝนพร่าง   กลางแฮ
หวิวสั่นเทลงหล้า                              เหม่อฟ้าคราสนอง  ๚
         เพลงรักเราใช่ลี้                       จากจร
ยามส่งยังบังอร                                 ผ่านแพร้ว
หวนกลับเมื่อสายสมร                       ยังกรุ่น   สนองเฮย
ยากที่จะลืมแล้ว                               สู่น้องปองสมร  ๚
         นกกลางคืนแผ่วร้อง                เสียงกัน
ถวิลส่งดวงจิตพลัน                            ห่อแห้ว
ยากคืนสู่ความฝัน                             ตัวพี่   โหยฤา
คิดใฝ่หวนกลับแล้ว                           แว่นฟ้าจางหาย  ๚
         เปรียบหญิงใดดั่งเจ้า               หามี   จริงเฮย
ยามร่วมเรียงเปรมปรีดิ์                    ยิ่งแท้
อวบอัดส่งสองปลี                               แนบแน่น   สนิทแฮ
รักที่มอบเต็มแปล้                            แน่แท้มิเหมือน   ๚
         จืดจางรักพ่ายแพ้                  หวนมา   หับนา
ตัวพี่ยังคอยเวลา                            ใฝ่เจ้า
อิงแอบสิ่งปรารถนา                        ปองมั่น   จริงแฮ
ยากมุ่งโหมโลมเร้า                         แด่น้องสายสมร  ๚
         อุษาสางสว่างแล้ว                  แนวพันธุ์   ผกาเอย
หับที่หวังคืนพลัน                           รกร้าง
ยืนคอยแม่จอมขวัญ                       โดดเดี่ยว   เดียวฤา
อกนี่ดูเวิ้งว้าง                                 แน่แล้วใจเอ๋ย   ๚ 
         หลับตาลงส่งไว้                     เพียงภวังค์
นกที่เคยทำรัง                               แว่วไซร้
นึกถึงสิ่งหนหลัง                             จิตกร่อน   จางแฮ
มันกู่เสียงรักไว้                             สู่ข้าใจหมอง  ๚
         นางเอยใยผ่านพลิ้ว                ลอยลม
เมื่อไหร่หนอภิรมย์                          ผ่องแผ้ว
ดอกรักที่เคยชม                              หดเหี่ยว   จริงนา
มาพล่ารักเพริศแพร้ว                     ล่วงแล้วแนวสลาย ๚
         หับรักถูกทอดทิ้ง                      โรยลา
ทุกสิ่งสลายตามเวลา                         สู่ร้าง
สิ้นชีพด่วนโหยหา                            ลับล่วง   ลงเฮย
เหลือสิ่งเพียงยกอ้าง                         แต่ครั้งหนหลัง  ๚ะ๛
              
                     ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙