แม้จะแก่หัวใจหนุ่ม

แก้วประเสริฐ

               แม้จะแก่หัวใจหนุ่ม
       ทั้งลุ่มลึกนึกพะวงจนหลงใหล
ด้านจิตใจกระชวยด้วยความฝัน
สิ่งรอบข้างอล้าอร่ามงามทุกวัน
โถกายนั้นห่อเหี่ยวมิเลี้ยวตาม
       สู้พากเพียรร่ำเรียนตำรารัก
ทุกวันจักออกกำลังหาเกรงขาม
ทั้งนอกในฝึกไว้ดูให้งาม
ยังคงความแก่ชราช่างน่าชัง
       ความรุงรังเข้าหายากมาถวิล
คิดสร้างจินตนาการผ่านสักครั้ง
เบิกความหนุ่มสุ่มลึกผนึกกำลัง
เตะปี๊บดังยังเกรงว่าเฒ่าหัวงู
       รู้เขานั้นใช่ว่าจะมาชนะ
ทิ้งคำพระใคร่ครวญเพื่อทวนสู้
แต่กายเรานี้หนอยากเอ็นดู
หากยิ่งพธูใฝ่ชวนล้วนยากแท้
       ยามสาวแลเข้ามาพาโหยหวน
ช่างรัญจวนป่วนฤดีสุดที่แก้
หลับตาพริ้มยิ้มสิ่งที่ผันแปร
ยากยิ่งแม้บินเดี่ยวหวังเลี้ยวตาม
       หวนนึกถึงคำเพื่อนที่เลือนหลง
ใฝ่พะวงหลงสาวจึงเฝ้าถาม
ถ้าติดตามความรักมิสู้งาม
จะพบความพ่ายแพ้แม้ใจหนุ่ม
        อกสะท้อนย้อนดูจึงรู้แน่
สิ่งผันแปรแก่เราถ้าเฝ้ากลุ้ม
กายกับใจแยกไว้ซึ่งร้อนรุม
หากกลิ้มกรุ่มคงแพ้แน่ทั้งปี
       โอ้เพื่อนเราต่างชราอย่าช้าเอ๋ย
จงละเลยอย่าคิดหวังเกษมศรี
มีสาวใดไหนเล่ามาเปรมปรีดิ์
รักคลุกคลีคนแก่แม้หัวใจ.
  .ฮ่าๆๆ...เฮอะๆๆ..จบจ้า.
   ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙