มองฟ้าเหงาร้าวใจกระไรนี่ ยากพาทีรักคนที่มีเจ้าของ ระทดท้อระทมใจเฝ้าใฝ่ปอง แล้วก็นองน้ำตามานานปี ทำเหินห่างร้างราต่อหน้าเขา แต่ร้อนเร่าราวไฟกระไรนี่ ซุกซอกไซ้ยามลับตาหนาคนดี ไฟสวาทบาดฤดีทุกวี่วัน เจ็บกับการเย็นชาที่ถาโถม ยามลูบโลมหวามไหวหัวใจหวั่น หนาวและร้อนสับสนจนนิ่งงัน เมื่อไหร่ฝันจะกระจ่างกลางดวงใจ เป็นส่วนเกินในใจชายคนนี้ ร่างนี้พลีเพื่อสนองรองรับใคร่ แล้วก็ได้แต่เจ็บร้าวหนาวหัวใจ ยามเมื่อเขาร้างไปไม่หวลคืน