จิตต์กาลวิจิตร

แก้วประเสริฐ

                    จิตต์กาลวิจิตร
..๏จำเนียรกาลผ่านห้วง         วันวาน
ผันสู่ความเบิกบาน                ยิ่งแท้
รสรักที่สราญ                        มากก่อ   จริงเฮย
ฝากส่งตรึงใจแม้                  พรากน้องคนึงหวน   ๚
   ลมโชยพัดผ่านซึ้ง              รำพึงนาง
เผยกลิ่นกลีบหอมจาง            ห่อนแล้ว
หอมหวนช่วงสะสาง               จากแม่   ตรึงแฮ
อบอวลชวนใฝ่แผ้ว                กอหญ้าเคียงเผย    ๚
   เนินนงนุชดั่งคล้าย              เนินจันทร์
ซาบซ่านผ่องผิวพรรณ            หับด้วย
ขาวกระจ่างวิลาวัลย์                ยากห่าง   นวลฤา
ยามส่งมากเกรงม้วย              พับข้างนางสนอง   ๚
   ปทุมมาลย์สุดสล้าง              ฉายเดือน
สาดส่องยากแชเชือน             ลูบไล้
สายตาเพ่งยามเยือน              ยวนยิ่ง   ตลึงแฮ
ซาบซ่านรัดรึงไซร้                  ยากม้วยมอดสลาย  ๚
   รักเอ๋ยเคยฝากไว้                ใจจำ   จริงนา
ตกบ่วงจนงึมงำ                       พร่ำเพ้อ
หวนจิตคิดงามขำ                     หับอยู่   ใดฤา
อกป่วนจนหวนเก้อ                  เหม่อฟ้าคราสาง   ๚
   จำใจจำพรากน้อง                 แรมไกล
จิตจ่อความวิไล                        ยิ่งแท้
คงเพียงส่งดวงใจ                    ฝากห่อน   หวนเฮย
หากบ่มอดม้วยแล้                    แน่แท้คืนสนอง ๚ะ๛
              ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙