เล่าสู่กันฟัง (อวสาน)

เรไร

รีบโทรหาครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
ยุ่งสอนเด็กหรือเปล่าเราไม่รู้
ทางดอนเมืองรันทดน่าหดหู่
ไม่มาดูมาแลแต่ให้บอก
คราวที่แล้วถูกบุกมาปลุกปล้ำ
จากงามขำทำชายให้ช้ำชอก
เหมือนดั่งว่าใช้มนต์ดลใจหลอก
แล้วยังบอกจะกลับมาหาอีกที
ใกล้เวลานอนไม่หลับกระสับกระส่าย
ช่างวุ่นวายจะอยู่ต่อหรือขอลี้
เพื่อนไม่มาเวรกรรมทำไงดี
ก็วันนี้แล้วนะเธอจะมา
มันตื่นเต้นหวั่นไหวหัวใจสั่น
พอตะวับลับลับดับฟากฟ้า
กลัวแต่เธอทำเฉเสียเวลา
รีบอาบน้ำอาบท่าตั้งตารอ
สี่ทุ่มกว่ายุงก็ชุมกลุ้มใจนัก
มิหาญหักห้ามจิตคิดจนท้อ
ยากันยุงที่เตรียมไว้คงไม่พอ
เวลาก็ผ่านไปไวจริงจริง
จนเที่ยงคืนดึกนักอยากพักผ่อน
มาหลอกหลอนกันแท้แม่โจรหญิง
โกหกเราจะเคล้าคลอขอแอบอิง
โถมาทิ้งไปลับน่าอับอาย
นั่งหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ฝันเห็นงูเขี้ยวโง้งคงดุร้าย
กระเสือกกระสนฉันนี้ต้องหนีตาย
คงจะหมายชีวาให้จาบัลย์
แล้วมีเสียงมาปลุกจงลุกขึ้น
ยังมึนมึนลืมตานึกว่าฝัน
แม่โจรสาวมาได้อย่างไรกัน
โอ้โหนั่นตั้งสามคนจะปล้นใคร
ตายแน่แล้วหัวใจต้องวายแน่
ทั้งเชือกแส้เข็มขัดจัดมาไว้
กระทิงแดงยาโด๊ปนั่นบานตะไท
แล้วยังไข่อีกโหลโถเตรียมมา
มิพูดพล่ามถามไถ่อะไรก่อน
มัดมือแน่แขนไว้ทั้งซ้ายขวา
อีกคนหนึ่งฉีกทึ้งดึงเสื้อผ้า
หัวเราะร่าเริงรื่นชื่นชีวัน
แขนขาถูกมัดไว้ให้อึดอัด
เห็นเธอผลัดเปลี่ยนผ้าทำท่าขัน
มองเราเป็นอาชาไนยหรือไรกัน
เริ่มหวิวหวั่นสั่นไหวทั้งใจกาย
เหมือนฉันเป็นม้าป่าท่าผยอง
ดูลำพองยามขี่ก็วิ่งส่าย
สะบัดดิ้นยิ่งขย่มข่มมิวาย
ช่างใจร้ายควบม้าไม่ปราณี
ใช้แส้ตีดังขวับดับความฮึก
กลับยิ่งคึกลิงโลดกระโดดหนี
ยิ่งกระแทกกระทั้นอย่างเร็วรี่
ยิ่งควบขี่หวังกำหราบปราบพยศ
สะบัดจนคนแรกกระแทกพื้น
ม้ายังยืนกำแหงแรงไม่หมด
คนต่อไปเรียงคิวกันพารันทด
มาจับกดขย่มซ้ำจนช้ำใน
จนสว่างคาตาดูฟ้าเหลือง
ยังขุ่นเคืองเรื่องราวจากคราวไหน
เธอสร้างรอยมลทินสิ้นเยื่อใย
ประทับตราบาบไว้ให้จดจำ