ใจที่คดเคี้ยว

แก้วประเสริฐ

                ใจที่คดเคี้ยว
     ยืนนิ่งพิงหินผาดารดาษ
ใสสะอาดห้วงธาราพุ่งเป็นฟุ้งฝอย
ดุจหัวใจดวงน้อยไหลล่องลอย
แล้วเคลื่อนคล้อยสู่เวิ้งว้างกลางนภา
     มองเถาวัลย์พันเกี่ยวช่างเคี้ยวคด
ยิ่งรันทดห้วงฤทัยยากใฝ่หา
เหมือนชีวิตวกเวียนเสี้ยนชะตา
สู้ไขว่คว้ายิ่งพันนั้นมืดมน
     จักมีรักสักครั้งยังปนเศร้า
ช่างปวดร้าวแตกยับดุจจับป่น
พึงหญิงหนึ่งมีไว้ในดวงกมล
กลับสับสนหันเหเล่ห์หลอกลวง
     ลมรำเพยเผยวจีที่แสนสล้าง
ดั่งน้ำค้างหยาดนภามาจากสรวง
ชโลมจิตฟุ้งซ่านครั้นตักตวง
รุจีล่วงห้วงสลายกลายเป็นตรม
     ฟ้าเอ๋ยฟ้าคราจรัสประภัสสร
ยังอาวรณ์สีสันพลันขื่นขม
อกของข้าปวดร้าวยามระทม
ดุจยาขมใครเล่าเขาจะแล
     เหหันหวนทวนตรมครั้นเชยชื่น
ความระรื่นตื่นคล้ายในกระแส
ไหลพัดผ่านพุ่งกระจายผันแปร
หมองใจแท้แน่ใจในเคี้ยวคด
     ลมจ้าลมบ่มรักใยหักเห
อุปเท่ห์เล่ห์ลวงล้วนเลี้ยวลด
ปลุกหทัยใจสวาทเหลือกำหนด
แล้วก็ปลดวางทิ้งทุกสิ่งไกล
     ใยฟ้าสรรค์พลันสร้างวางสิ่งหวัง
ล้วนสร้างพลังก่อไว้กลับผลักไส
หรือลิขิตชีวิตนี้ช่างกระไร
เปล่าเปลี่ยวใจยืนแลชะแง้คอย.
  ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙