สุดคว้าไขว่รัก

แก้วประเสริฐ

                                สุดคว้าไขว่รัก
 ..๏ แสงตะวันส่องพื้น                   สนธยา
มวลหมู่นกเมฆา                         หันฟ้า
เหินกลับสู่เคหา                           รังห่าง   ฮักแฮ
ใยเกี่ยวอกใจล้า                          ส่งข้าหม่นหมอง   ๚
    รำพึงพันกลั่นพ้อง                    จางใจ   จริงเฮย
เหมือนหลั่งลงทรวงใน                  ร่ำร้อง
อกเคยว่างสดใส                          มืดหม่น   หมองนา   
คราหนึ่งจักเพียรคล้อง                  สู่ซ้องแมนสรวง   ๚
     เมฆาลอยล่องริ้ว                      ลอยลม
ไหวหวั่นฤทัยตรม                          เบิ่งว้าง
ลมโชยซ่านอารมณ์                       ขมขื่น  คนึงแล
ตะละแม่ห่างร้าง                            ชอกช้ำเรียมสงวน   ๚
    ดึงพิณสายกรุ่นพลิ้ว                 กล่อมนาง
ฝากส่งลมมอบกลาง                    ใส่ห้วง
รึงรัดรักมอบวาง                          รุดล่วง   นางแฮ
เคยพร่ำพรอดอิงห้วง                    หาดน้ำทะเลไหว   ๚
    เสียงเพลงหวานซ่านซึ้ง           รัญจวน
หวิวหวีดผ่านลมครวญ                 ป่วนสิ้น
โหยหวนแนบกำสรวล                  สุดซ่าน   รึงนา
อกพี่แทบขาดดิ้น                         เบิ่งร้างกลางไศล   ๚   
     สุรีย์ศรีลับฟ้า                         ลาจร
จันทร์ส่องแสงสะท้อน                  สู่หล้า
ดาราเริงร่าขจร                           ฉายส่อง   งามแล
เสียงพิณยังแกร่งกล้า                  โลมเร้าราตรี  ๚ 
     อกเอ๋ยอกกูนี้                         ใฝ่คนึง
ยากที่จะโน้มดึง                          จากฟ้า
สูงเกินกว่ารัดรึง                          ขึงเหนี่ยว   ลงแฮ
จวบกว่าดินกลบหน้า                    ห่วงข้าคงสลาย     ๚
     สวมกอดพิณแนบไว้                ทรวงกาย
ยืนเพ่งพิศนภาลัย                        อ่อนล้า
น้ำค้างหยาดส่งกราย                    ลงสู่   แนบแล
ลาส่งดวงใจข้า                             ล่วงฟ้าแมนสรวง.   ๚ะ๛
               ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙