หากวันหนึ่งพึงให้เธอรู้ว่า ที่ผ่านมาเธอทำฉันช้ำไหม เธอทำให้ฉันเปียกปอนอยู่ร่ำไป ที่แท้ใจฉันเองเข้าใจในฉันเอง น้ำตาไหลลงแก้ม แย้มน้ำค้าง เธอเหินห่างเกินที่จะฉุดได้ คนที่เข้าใจฉันที่สุดคือตัวฉันเอง ที่ว่าเก่ง ตัวเองแน่ แพ้ ยับเยิน เธอทำฉัน เอาเปรียบสารพัดอย่าง เหงื่อที่อาบ หอบลูก ไปมาให้ต้องเขิน หน้าของเธออยู่ไหนใยเล่าเมิน ให้ฉันเผชิญอยู่บนโลก ของ ตัวมาร ๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙ ใครก็ได้ช่วยที