ชีวิตที่วุ่นวาย

แก้วประเสริฐ

                    ชีวิตที่วุ่นวาย
         วิวิธผันกาลเปลี่ยนเวียนชีวิต
สร้างลิขิตปรวนแปรแม้แต่ฝัน
ก่อกำเนิดวุ่นวายแต่ละวัน
มิสร้างสรรค์กลับหันเข้าสู่วังวน
         สิ่งใดเล่าเข้าใฝ่หาชะตาหนอ
ล้วนหมุนต่อกงเกวียนเวียนสับสน
จิตสล้างกลับมืดมนจนตรอมตรม
สิ่งเข้าบ่มล้มล้างคือทางรัก
         หันเหหวนล้วนเกิดจากตัวเจ้า
ทุกค่ำเช้าเฝ้าคำนึงถึงประจักษ์
จะกินนอนวอนเว้าเสียยิ่งนัก
มิยอมพักหักใจแล้วไม่เมิน
         ข้อปฏิบัติของชีวิตที่เอียงสุด
มิหันหยุดกับสร้างจนแลเขิน
ทางที่ถูกกลับวางมิดำเนิน
หลงเพลิดเพลินเดินอยู่ในหมู่มาร
        มัชฌิมาปฏิปทาพระวางไว้
ก็ไม่ใส่ฝังจำมากล่าวขาน
หมกมุ่นอยู่กามาจนลนลาน
ว่าสำราญกามสุขทุกข์ครอบครอง
         ทำลายสิ้นในสัมมาอาชีวะ
แม้แต่พระมาฉุดก็ไม่สนอง
เกิดลำบากเดือดร้อนที่ใฝ่ปอง
แล้วมาร้องเสียงแตกแหกกะเชอ
         โอ้ใครเล่าเขาทำเกิดเช่นนี้
คงเป็นที่ความรักมักเสนอ
เข้าครอบคลุมหน่วงเหนี่ยวเลี้ยวนะเธอ
จนละเมอเพ้อหาพาระยำ
         หากมีสติใคร่ครวญล้วนจัดสร้าง
ให้กระจ่างมัชฌิปฏิปทาสุขล้ำ
วางตัวเองถูกต้องทำนองธรรม
มิกระทำยำเกรงสิ่งผ่านมา
         ความวุ่นวายทั้งหลายก็คลายสิ้น
จะโผผินบินไปสำราญหนา
กระจ่างสุขหากชอบในกามา
รักที่หาก็สว่างกระจ่างใจ.
   ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙