ชังสิ้นดินฟ้า

แก้วประเสริฐ

                 ชังสิ้นดินฟ้า
     ส่อรูปสรีระนอกในยากใคร่เห็น
ใช่ประเด็นสำคัญนั้นอย่าหมาย
หากใจจิตคิดประดับอยู่กับกาย
สิ่งทั้งหลายมองเห็นดุจเช่นเงา
      ถึงสอดส่องมองไปนั้นหาอยู่
สิ่งมุ่งสู้อยู่ที่ใจใช่เราเขา
เลือนแลลับนับอยู่คู่กับเงา
จนลืมเนาทำเรื่องให้เขื่องโต
      กาลเวลาพาคนหลงวนยิ่ง
สร้างทุกสิ่งยามรักมักทำโข
กระเซาะกระแซะแนะนำทำคุยโว
สุดจะโอ้อวดอ้างสร้างมายา
       ล้วนคำนึงถึงผลตามกลสร้าง
เข้าแทรกกลางพิลึกสุดกังขา
เดี๋ยวว่าลืมไม่ลืมทำเย็นชา
นี่แหละหนามวลหมู่สู้ตอแย
       กลมายาพากลด้วยคนชัก
จัดห่วงมักหลอกไว้ให้แยแส
พอสิ้นเสียงหงายผึ่งหมดดวงแด
ยากจะแก้กลับได้โธ่ใจคน
      ฟ้าทะนงหลงตนคนดีเด่น
สรรพสิ่งเห็นวางก้ามแต่สับสน
ดินพะนอหมายเพน้าเพื่อเฝ้ายล
วางตัวตนเหนือชั้นกระสันนัก
      อุตพิดผลิดอกออกกลิ่นขี้
หมาเร่งรี่เข้าดอมหอมประจักษ์
วงสังคมมากมายคล้ายแสร้งรัก
เหหันมักถูกผลักเข้าวังวน
      โอ้อนาถวาสนาชะตากลับ
ยากคืนกลับจากสิ่งให้สับสน
ขอชิงชังดินฟ้าจากห้วงกมล
ทำตัวตนลอยชายแม้นใครเมิน.
  ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.๙๙๙