พิรุณสะท้อนห่อนรำลึก

แก้วประเสริฐ

                พิรุณสะท้อนห่อนรำลึก
          แผ่นพื้นหล้าคลาคล่ำด้วยหยาดสินธุ์
พฤกษ์ธรณินทร์แนวสล้างกระจ่างใส
เขียวชอุ่มพุ่มลมพัดระบัดใบ
แทรกกระจายอยู่ทั่วพื้นพสุธา
         ระยิบวาวราวเพชรเกล็ดแสงส่อง
ฉาบพื้นผ่องท้องธารายามแลหา
ขอบหินแก่งรายล้อมห้อมวสุธา
แสงรวีมากระทบเขตดุจเก็จแก้ว
         นั่งตะลึงแลยามจ้องละอองหยาด
สายใยพาดออกห้วงดวงใจแพร้ว
สวยแพรวพรายรายรอบชั้นกรอบแนว
ช่างวาวแววยามต้องแสงผองสุรีย์
         พิลาสนักยักเยื้องเหลื่อมภูผา
ตระการตาด้วยพฤกษาระดาศรี
ยูงแดงบุบผาส่งช่อประดามี
สร้อยรพีลำแสงส่องต้องประกาย
         อินทนินผลินชวนล้วนดอกม่วง
กล้วยไม้พวงห้อยระย้ามาเป็นสาย
ช่อคัดเค้าเร้าอารมณ์บ่มมากมาย
หอมกระจายสู่ภิรมย์ยามลมโชย
          ต้นดอกโศกโยกครวญล้วนเด่นสล้าง
ดูอ้างว้างกลางพฤกษามาเดี่ยวโหย
ใบล่วงหล่นใต้ต้นหมองรองรับโดย
ที่หยาดโปรยเหมือนเอ็นดูสู้เมตตา
         ดุจตัวเราเฝ้ามองลองใฝ่คิด
ล้วนชีวิตบิดผันยากหรรษา
แม้นรอบข้างต่างพร่ำร่ำพรรณนา
ใช่จะว่าพาหัวใจให้รื่นรมย์
         ฟ้ากระจ่างสร้างโศกวิปโยคลับ
หากจะนับคืนวันยากเหมาะสม
ปล่อยชีวิตเลื่อนลอยคล้อยอารมณ์
ทิ้งรอยปมขมขื่นลงทะเลที่เห่คอย
         วิหคร้องก้องพฤกษ์ตรึกหวนกลับ
สายฝนลับกลับพสุธาสุดจะสอย
หมู่เมฆินทร์ผวนผันนั้นล่องลอย
ดวงใจน้อยคอยหยาดฟ้ามาโลมใจ.
       ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙