ไร้ค่า

นิติ

แดดอุ่น ๆ ยามเช้าของเมืองหลวง
คงวุ่นวายด้วยรถราและผู้คน
..
เธอคงเดินบนทางเปล่า 
มากด้วยสิ่งมีชีวิตในทุนนิยม
เปล่า ? เปล่า ? เรียกร้องหรือเสียดสี
หวังเพียงเยื้อใยบางเส้น 
อาจมีกระชากใจเธอให้คะนึงถึง
...
อาจใช่คำวอน ที่ชาหู และแค่เศษคำเคืองโสต
คงทำได้เพียงเท่านี้
"ใครผู้ห่างไกล"
.........
แดด ๆ อุ่นของทุ่งทา บ้านทุ่ง ร้างเจริญ และรถรา
อาจบางเบาสายตา แต่บังใจ เหมือนบอดใบ้
บ้างทุรนทุราย ด้วยแรงเสน่หา 
บ้างก็ร้องไห้ไร้น้ำตา ปานสิ้นใจ
..
แต่ฉันไม่รู้เธอทำอะไรอยู่ คิดประสงค์ หวังทางใด
อาจใช่ว่า คิดแทนเธอ ร้อนแทนเธอ
 และหนาวแทนเธอ
อย่างไร้สติ ไร้ค่า
..........
ถูกต้องแล้ว? รวยยิ้มเยาะขณะฉันทุกข์
รอยยิ้มเย้ยขณะฉันร้องไห้
บ้างให้เข้าใจว่าเป็นแรงปราถนาดีของเธอ
 ต่อความสังเวชของฉัน
..............
อย่าว่าเคือง หรือกระวนกระวายเลย
หากเธอยิ้มเยาะขณะฉันทุกข์
 ยิ้มเย้ยขณะฉันร้องไห้
นั้นอาจทำให้ฉันสุขด้วยยิ้มเยือนก็เป็นได้
อย่างไรล่ะ "ใครผู้ห่างไกล"
คำวอนไร้ค่านี้ จักดลใจสักน้อยนิดไหม
หากคำว่าคิดคะนึง ยังไร้ค่าตลอดมา ฯ