พิพิธจิตลวงหลง

แก้วประเสริฐ

               พิพิธจิตลวงหลง
         ฟ้ายามราตรีนี้สกาวพรั่ง
หยาดน้ำค้างพร่างพรมดูสดใส
หยดชีวิตจิตสะท้อนเฉิดไฉไล
หวนย้อนไปคิดถึงซึ่งคำลวง
         สิ่งลุ่มหลงลึกลับดูสับสน
สู่วังวนพร่ำเพ้อทุกสิ่งหวง
บาศห่วงนี้ยากนักหลุดจากทรวง
สุขทุกข์ล่วงผูกมัดรัดอาวรณ์
         วัฒนะอุโฆษตรึงขึงผูกมัด
พินิจจัดพัวพันนั้นลวงหลอน
ความงามแฝงอยู่ทุกขั้นตอน
สู่วิงวอนอ้อนออดเฝ้ารำพัน
         โอ้สิ่งลวงโลกนี้มีมากหนอ
เฝ้าพะนอผูกมัดจัดมาฝัน
สนธิชีวิตใฝ่คำนึงซึ้งถึงกัน
วิวิธผันยากร้างหนีห่างไกล
         ล้วนตกลงสู่ห้วงแลบ่วงรัก
หอมยิ่งนักงามพลิ้วปลิวสดใส
เปรียบบุบผาแรกแย้มเฉิดวิไล
ซาบซึ้งใจคิดพะวงหลงสดชื่น
         ครั้นภิรมย์สมสู่ยากกู้ชีวิต
พิพิธปริตผิดแผกคนเขาอื่น
เมื่อซวนเซตกระกำหมดสดชื่น
ยากจะฝืนลวงหลงคงเฝ้าคอย
         รอยจุดด่างพร่างพรมวิมานฝัน
ย้อนถึงวันผ่านซึ้งความละห้อย
ทิ้งคำลวงผ่านพ้นดุจฝนปรอย
ชำระรอยลวงฝากไว้ในนภา
         โอ้คืนนี้มีจันทร์แสนกระจ่าง
ดาวสล้างแวววับจับม่านฟ้า
ระยิบผ่านคลื่นไหลพลิ้วไปมา
สายธาราแลเยือนเฝ้าเดือนชม.
         ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙