คำที่เก็บไว้
dokfha
ร้างลมหนาว
ดั่งลมหนาวต้องเนื้อตัวเนื้อสั่น ดั่งใจฉันจากเธอให้ถวิล
โอ้ลมหนาวพรากเธอจากชีวิน ให้หมองสิ้นเยื่อใยจากใจเธอ
เพียงชั่วคืนเธอได้เสพได้รู้สม เธอได้ชมชื่นใจไปเป็นอื่น
ใจฉันรับใจฉันรู้ใจสะอื้น ใจขมขื่นใจมัวหมองต้องมลทิน
ถึงเวลาลาแล้วต้องจรจาก ถึงเวลาต้องพลัดพรากจากเธอไม่ติฉิน
ถึงเวลาที่ฉันต้องโผบิน ถึงเวลาฉันต้องสิ้นจากใจเธอ
ขอพรพรหมพรใดอันศักดิ์สิทธิ์ เนรมิตรชีวิตเธอให้สมหวัง
ของพรพรหมพรนั้นจงจีรัง ช่วยสร้างฝันเธอสมหวังฉันสมใจ
คำที่เก็บไว้
หากไม่คิดถึงคงไม่ตามหา หากไม่สบตาคงไม่รู้ใจ
ฉันมีสิ่งหนึ่งที่เฝ้าเก็บไว้ หากไม่ใส่ใจคงไม่เก็บมัน
มีคำคำหนึ่งอยากให้เธอรู้ หากได้เอ่ยดูคงรู้ใจฉัน
แม้เคยฟังกี่หมื่นกี่แสนคำ ไม่เท่าคำฉัน ที่เอ่ย เพียงคำเดียว
ฉันมีสัมผัสแห่งความรู้สึก และมีสำนึกแห่งความโหยหา
ฉันมีจิตใจแห่งความศรัทธา และมีเมตาในความห่วงใย
ยังจำกลิ่นไอแห่งความอบอุ่น ยามรุ่งอรุณเพียงมีเราสอง
ฉันเก็บกลิ่นกายของเธอมาครอง ฉันเฝ้าฉนอมครองความทรงจำ
จะเขียนบทกลอนที่สุดแสนหวาน สร้างเป็นนิทานที่ชวนเธอฝัน
ให้เธอลิ้มรสบทกลอนทุกวัน กล่อมเธอหลับฝันในคืนจันทร์เพ็ญ
อดทนแค่ไหนยังเฝ้ารออยู่ เผื่อเธอหันดูคนอยู่ข้างหลัง
หากเธอมองฉันชัดชัดซักวัน วันหนึ่งวันนั้นคำฉันบอกเธอ