เมื่อวันที่ฉันเดินทาง บากหน้ามุ่งสร้าง ทุกทิศทั่วแคว้นแดนสยาม โดดเดี่ยวอ้างว้างทุกยาม คิดถึงเขตคาม ที่ฉันนั้นพรากจากมา บางครั้งนั่งนองน้ำตา คิดถึงพ่อข้า อุราพะว้าพะวง เดือนคล้อยลอยลับดับลง ป่านนี้พ่อคง ใจลอยคอยทางลูกยา พรุ่งนี้รุ่งรางทาบทา หนทางข้างหน้า ลูกยาจะฝ่าฟันไป หมอกมัวเกลือกลั้วด้วยไฟ แม้หนักเพียงใด จะใฝ่จะฝ่าประลอง จวบจนขอบฟ้าสีทอง รุ่งรางเรืองรอง จะร้องจะรำนำชัย ด้วยเดชด้วยคุณพระตรัย รัตน์จงคุ้มภัย ปกป้องคุ้มครองเมตตาฯ
18 ธันวาคม 2544 15:23 น. - comment id 25899
แต่งได้อารมณ์ดีครับอยากแต่งได้อยางนี้มั่ง
18 ธันวาคม 2544 17:27 น. - comment id 25922
เก่งจ้ะ ชมชอบนะ
19 ธันวาคม 2544 15:16 น. - comment id 26101
ชอบจังค่ะ
20 มกราคม 2545 12:51 น. - comment id 31271
ถ้าไม่ลำบากก่อนประสบความสำเร็จ ชีวิตก็ดูไร้ค่านะค่ะ