อนงค์นารถหยาดฟ้า

แก้วประเสริฐ

                      อนงค์นารถหยาดฟ้า
         ยลโฉมอนงค์สุคนธ์ธารทิพย์เร้าหอม
แม่ดอกพะยอมกลิ่นฟุ้งจรุงศรี
โกมุทเกศเนตรพักตร์นวลนารี
ดุจอิสสตรีงามหล้ามาประโลม
         ฤทัยสั่นวูบวาบกำซาบซ่าน
เพียงคำหวานไหวหวั่นดั่งแสงโสม
ยุพานเจ้าเคล้ากระตุ้นหนุนประโคม
แฝงเหน้าโน้มบ่มฝากจากคำวอน
         ยามนวยนาดสง่าเผยเฉลยวจี
เพียงวลีปรีดิ์เปรมดั่งอัปสร
แย้มยิ้มยวนชวนฝันถึงบังอร
สวาทออมร่อนสู่ห้วงทรวงปรีดา
         กว่าจะสิ้นสุดจันทร์พลันหลบหล้า
สายสุดาฝังจำล้ำหวนหา
อีกโฉมรูปรวยรสซึ้งตรึงอุรา
ปั่นป่วนมาหลงเอื้อเกื้อทรงจำ
         กึ่งราตรีนี้อร่ามโสมส่องนัก
กลิ่นดอกรักแก้วกานดาพาใจพร่ำ
แซมบุบผามาลาชาดนารถงามงำ
เรไรร่ำกู่ร้องก้องกังวาน
         ขอฝากโอษฐ์ถ้อยล้ำนำอักษร
แม่เนื้ออ่อนจงจำคำกล่าวขาน
จวบสามภพจบแดนแคว้นวิมาน
วอนนงคราญผ่านห้วงดวงฤทัย
         จันทร์ประโลมโน้มดาวเฝ้าเรียกหา
แสงแจ่มฟ้าพาประกายส่องแสงใส
หล้ายลโฉมโน้มสลวยแช่มไฉไล
ดุจดั่งคล้ายห้วงหทัยใกล้เคียงกัน
          แม้นเป็นดาวพี่เป็นดินถิ่นเกสร
ใคร่อาวรณ์อยู่ใกล้ยากใฝ่ฝัน
เพียงรำลึกตรึงลงห้วงดวงชีวัน
ปักอนันต์แค่เพียงห้วงช่วงราตรี.
         ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙