ร้าวรานนัก...

พระจันทร์เศร้า

เคยเป็นไหม.....
ที่หัวใจเจ็บร้าวราวถูกหนาม
เกี่ยวเนื้อใจฉีกเยินเกินห้ามปราม
แผลลุกลามเกินยารักษาใด
เพียงอักษรสี่วรรคยังเจ็บปวด
มันร้าวรวดสุดยั้งรั้งไว้ได้
เออคนหนอใจเธอทำด้วยอะไร
ไม่หวั่นไหวไม่เข้าใจหัวใจคน
ก็ตัวเรามันเขลาจึงเศร้าโศก
จำต้องทนวิปโยคโลกสับสน
หันทางไหนหม่นไหม้ให้ทุกข์ทน
จิตของคนวกวนเกินค้นเจอ
ไม่รู้ว่าใจเธอดำจึงช้ำนัก
มาหลงรักแล้วก็ช้ำน้ำตาเอ่อ
เผยทุกสิ่งจริงใจมอบให้เธอ
พอทีเผลอเธอก็ทำระกำใจ
เจ็บตรงนี้ที่หัวใจเพิ่งได้แผล
เฝ้าดูแลถนอมรักไม่ผลักไส
รักกำซาบอาบอุ่นละมุนละไม
ยิ้มสุขใจเพียงระลึกนึกถึงกัน
ต่อหน้าอย่างหลังอย่างช่างร้ายกาจ
ทำวางมาดห่วงใยชวนใฝ่ฝัน
เฝ้าดูแลโอบเอื้อเผื่อใจกัน
แต่กลับบั่นลงดาบได้ไม่รั้งรอ
เถอะ ไปดีนะมิ่งมิตรเคยชิดใกล้
รักษาใจตัวเองไว้ให้ดีหนอ
ขอรอดูวันที่เธอรันทดท้อ
จะหัวร่อมองจันทร์หวานเจ้าซานซม
สำหรับใจฉีกยับกับวันนี้
จะบัดพลีล้างใจให้หายขม 
เอาเหล้าล้างสาดซ้ำกระหน่ำจม
ให้มันบ่มแผลรักที่หักราน
เคยไหม....
เจ็บหนักหน่วงดวงใจถูกใครผลาญ
เจ็บแดดิ้นแทบสิ้นใจให้ทรมาน
ช่างร้าวรานปานชีวิตจะปลิดปลง.....