ทะเลใจ

เรไร

บนเส้นทางปลายฝันวันขมขื่น
ลำพังยืนอาลัยใจห่วงหา
ระรอกริ้วคลื่นซัดหาดทรายมา
ดังมนต์ตราย้อนไปในวันวาน
ราตรีที่เธอนั้นอยู่เคียงข้าง
ดาวกระจ่างเต็มฟ้าพาชื่นหวาน
กำเนิดรักสองเราเคล้าตำนาน
คนเคยผ่านคงซึ้งเข้าถึงใจ
คลื่นทะเลคราวนี้ที่ลึกลับ
มันราวกับอำพรางบางอย่างไว้
คลื่นกับฉันเฉกเช่นร่วมเป็นไป
ค้นหัวใจแทบตายคล้ายไม่เจอ
ชีวิตผ่านคืนวันอันเปลี่ยวเหงา
ตัวเป็นเราใจนั้นมันพลั้งเผลอ
ยิ่งตามหาเท่าใดใจละเมอ
ยังคงเก้อเคว้งคว้างเหมือนอย่างเคย

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
        เหมือนชีวิตดิ้นรน... ค้นหาแต่จุดหมาย
        ใจในร่างกายกลับไม่เจอ
        ทุกข์ที่ถมซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ
        หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

         ผมเป็นคนชอบเดินทาง .... ในเป้ใบเก่าๆ ของผม
มีสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ เล่มนึง เอาไว้เขียนในบางสิ่งบางอย่างที่ได้เห็น 
เขียนอารมณ์ ความรู้สึก ณ ช่วงเวลานั้น
 ผมรีบที่จดมันไว้  กลัวว่าจะลืม
      ครั้งหนึ่งแรมรอนเร่ร่อนลัดเลาะไปกับมิตรสหาย (หรือคนแปลกหน้า) หลายคน
ที่เกาะเล็กๆ  ของอ่าวไทยทางด้าน จังหวัดระยอง รู้แต่ชาวบ้านแถบนั้นเรียกว่า เกาะนางยักษ์
     ไปกางเต้นท์ นอนกลางดินกินกลางทราย พักกาย พักใจที่รุมร้อน 
ในบรรยากาศที่เงียบสงบ ฟังเสียงคลื่น เสียงหวีดหวิวของลมทะเล
ผมกำลังจะหยิบสมุดเล่มเล็กของผมมาเขียนภาพที่เห็นตรงหน้า
แต่แล้วผมก็ผมลายมือหนึ่งซึ่งไม่คุ้นเคย ตัวหนังสือตัวเล็กๆ 
ไม่รู้ว่าใคร ผมไม่ได้หวงนะ แค่สงสัย เท่านั้นเอง
       สมุดโน๊ตของผม ผมพกติดตัวเสมอ คนที่ฝากอักษรไว้ คงเข้ามาอ่าน
ความรู้สึกบางอย่างของผมและใครคนนั้นคงเข้ามาเขียนต่อความให้ .. แต่ไม่จบ
ผมค่อย ๆ อ่าน และจับความรู้สึกของใครคนนั้นมาเติมต่อจนจบ...
        ใครจะเชื่อ ว่าคนสองคนอาจจะมีความรู้สึกเดียวกัน เมื่อได้เห็นตัวอักษรเพียงไม่กี่ตัว
ที่คนหนึ่งเขียนมันเอาไว้...แต่สามารถจบได้ในความรู้สึกเดียวกัน
 ขอบคุณ ..