โฉมฟ้าเพียงดิน.

แก้วประเสริฐ

                     โฉมฟ้าเพียงดิน.
          สิ่งถวิลหวนหาคราพานพบ
ผลลัพธ์ลบความหวังหลังฝากฟ้า
เลี่ยงหลบลี้สู่ห้วงช่วงกาลเวลา
พอยลมาหวนระทึกสู่ตรึกตรอง
          สุดที่รักความหวังดั่งลมหวน
ยิ่งปั่นป่วนล้วนกำซาบฤทธิ์สนอง
แรงรสเก่าเคล้าคลุกรุกคะนอง
เยี่ยงทำนองเพลงเก่าเฝ้าดำเนิน
          ใยฟ้าสร้างแนวทางวางกฎเสมอ
ล้วนเลิศเลอถ้อยคำจนเคอะเขิน
พสุธากว้างใหญ่หาใช่บังเอิญ
ดุจเขาเขินเนินผายากฝ่าคีรี
          มวลความหลังมาดแม้นสู่แผ่นฟ้า
หากนำมาบอกกล่าวเป็นสักขี
อเนจอนาถยากรับมิตรไมตรี
ด้วยศักดิ์ศรีสูงล้นพ้นเหลือคณา
          ฤทัยแม้นมั่นคงอาลัยอยู่
ความอดสูยากผดุงมุ่งเรียกหา
เปรียบนกน้อยอยู่ในกลางวนา
มิเกินค่ากว่าร้อยคอยเฝ้าชม
         โอ้ฟ้าดินนั้นหรือคืออากาศ
สุดพันพาดคบอยู่เป็นคู่สม
เพียงรอยฝากรำลึกตรึกภิรมย์
ห้วงอารมณ์จินตนามาเรืองรอง
          อันบทละครกำหนดไว้เฉกเช่นนี้
ยากหวนที่ปักลงตรงสนอง
สายตามองต่ำต้อยดุจสำรอง
แม้นใฝ่ปองต้องพร่ำร่ำน้ำตา
          ฟ้าเอ๋ยคนเดียวอยู่ช่างเป็นสุข
ไร้ความทุกข์สุขกายมิใฝ่หา
ไปเถิดหนอขอโชคดีมีราคา
แม้นศรัทธาว่าฟ้าหาใช่ดิน.
     ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙