2 มิติ : มิติที่ 2

ดาวอังคาs

1 ณ โรงพยาบาลบำบัดจิต
รวมบุคคลเสียจริตชิดรวมอยู่
ร้องดีดดิ้นเกลื่อนตานอนคุดคู้
รวมเด็กหญิงหนึ่งผู้อยู่หนึ่งคน
2 อยู่มานานหมอจะพาลประสาทตาม
ถึงในยามให้ยาไม่เคยสน
ปัดป้องถุยถ่มทิ้งดิ้นทุรน
เธอสบถแล้วก็ก่นบ่นเสียงดัง
3 ไม่เคยรับยาใดแต่แรกเข้า
เธอซึมเศร้าจับเจ่าแต่หนหลัง
หมกตัวตนบนความเหงาเร้าประดัง
กรีดน้ำตาร้างหลั่งอย่างตรอมตรม
4 อยู่มานานอาการไม่ดีขึ้น
ความสดชื่นห่างใจใบหน้าขม
ทอดออกมองหน้าต่างลำพังชม
นั่งคุยขรมอารมณ์ดีกับพิราบ
5 บรรดาหมอเห็นว่าไม่เข้าที
พิราบนี้มีเชื้อโรคคณานับ
ต้องจัดการเสียทีให้ล่วงดับ
ให้นักการมาขับไล่นกไป
6 เด็กน้อยแอบเอาอาหารหว่านให้กิน
หมอไม่อยู่มันก็บินกลับมาใหม่
พยาบาลในชุดขาวแอบมองใน
ห้องเด็กน้อยพูดอะไรไม่รู้ที 
7 ภาษาแปลกแตกต่างจากผู้คน
ฟังสับสนนี่คำมนต์หรือคำผี
เพราะว่ายาไม่สนใจจะใยดี
กินให้มีสติสัมปชัญญ์
8 ถึงวันหมอก็ทึ้งรังนกพิราบ
เกรงเด็กน้อยจะรับเชื้อโรคนั้น
เสียงกรีดร้องจากเด็กน้อยดิ้นดึงดัน
ต้องจับมัดกับเตียงชั้นน้ำตาริน
9 ค่ำคืนนั้นพระจันทร์ดวงเต็มกลม
ได้ยินเสียงท่องโอมโอม! ตะเบ็งลิ้น
ดังมาจากห้องเด็กน้อยกลอยยุพิน
สดับยินไม่รู้ความจึงตามไป
10 เข้ามาใกล้ยิ่งฉายดังคำพิรุธ
มาเป็นชุดชวนขนลุกยากเกินไข
โถคนดีเกินกู่แล้วน่าเศร้าใจ
พูดอะไรไม่เป็นคำช้ำกมล
11 เร่งฝีเท้ากลัวก้าวร้าวทำร้ายตัว
น่าปวดหัวต้องรับมือเด็กสับสน
หยุดยืนอยู่หน้าห้องก้องตะโกน
สุดคำโหนสุดท้ายเสียงหายไป
12 ประตูกางผางเปิดเกิดงงงวย
แล้วเด็กน้อยแสนสวยหายไปไหน
พันธนาการที่มัดซัดกระจาย
ผืนผ้าม่านปลิวสยายในสายลม
13 ชะโงกหัวโผล่แกลแห่ร้องลั่น
สีแดงฉายฉาดฉานร้องกันขรม
เป็นอย่างนี้ได้อย่างไรให้เป็นปม
ร้องระงมหมอพยาบาลแตกซ่านใจ
14 ปีกสีแดงแรงกล้าฝ่าขยับ
หายลอยลับทิ้งร้างทางคุกร้าย
บินพาดผ่านจันทร์ดวงกลมลอยพราวพราย
คงทิ้งไว้หนึ่งขนขลับระยับพรรณ