นางแก้วแววฟ้า

แก้วประเสริฐ

                      นางแก้วแววฟ้า
          กึ่งราตรีเพียงพิศจิตซาบซึ้ง
ห้วงรำพึงตรึงกวัดประหลาดหนอ
เปรียบสวรรค์สรรค์สร้างนวลลออ
เฝ้าเคียงคลอขอบฟ้ามาพบพาน
          หนึ่งทิวาคราพบสบยามค่ำ
ช่างลึกล้ำน้ำคำพร่ำร่ำสาน
อเนกรสจรดรักมิร้าวราน
รัตติกาลรอนล่วงสู่ห้วงใจ
          มิคำนึงถึงสิ่งหลายฝากจรด
สุดกำหนดผูกพันดั่งจันทร์ใส
ห้วงนภาหลังสายัณห์อันวิไล
เข้าสรรค์ไว้รายรอบกรอบสวรรค์
          นึกถึงกลิ่นราตรีวิเวกแว่ว
ประกอบแล้วบุบผาคราเสกสรร
นกราตรีเฝ้าร้องก้องวิไลวรรณ
ฟ้าช่างปั้นจันทร์ดารามาเคียงกาย
          เพียงขาดหนึ่งดวงดาวเฝ้าค้นหา
บรรเจิดจ้าระยิบระยับประดับสาย
ยามแจ่มใสฟ้าสล้างกระจ่างปราย
เคยกรีดกรายอยู่เรียงเคียงข้างเรา
          ยืนจรดจ้องมองนภาหานางแก้ว
รอบรายแนวขอบฟ้ากว้างอย่างเฉลา
หริ่งระงมแมลงร้องก้องไร้เงา
เคยลำเนาเคล้าหวนชวนสู่ปอง
          หลังกึ่งราตรีหนอคลอน้ำค้าง
หัวใจสล้างสดชื่นลื่นล้ำสมอง
เธอคือดาวเราคือดินสิ้นลำพอง
เพียงประคองสนองรักฝากใจจำ
          รักเดียวนักยากยิ่งสิ่งค้นหา
แม้นดาราขาดจันทร์อันเลิศล้ำ
จันทร์ยังพรากทิวาคลาจดจำ
โอ้รักนำเหลือแก้วแววสู่ฟ้า
          ลมพัดโชยหอมรินกลิ่นนางหอม
เจ้าพะยอมเป็นบุบผาพาหรรษา
เย้ายวนย่ำร่ำร้องในจินตนา
เหลือบแลหากานดามิมาพลัน
        นภาสล้างกระจ่างฟ้าดาราพราว    
ช่างปวดร้าวเย็นยะเยือกเกลือกใจฉัน
รักเคยเคียงเรียงไว้สู่ใจกัน
ใยมาพลันเพียงพบสบดาวโรย
          จันทร์เจ้าเอยดาราหายคล้ายใจฉัน
   ความผูกพันลั่นร้องก้องสุดโหย
ช่างโปรยร้างห่างหายยามลมโชย
อย่าล่วงโรยเป็นจันทราล้าดวงดาว.
              ๙๙๙    แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙