ถึงเมาก็เศร้าเป็นนะ
พระจันทร์เศร้า
ขอเป็นคนขี้เมาผู้เศร้าโศก
เหมือนกับโลกไร้ไยให้ตามฝัน
ไม่มีคนห่วงหาอาลัยกัน
เมาให้มันนั่นแหละดีไม่มีตรม
แล้วก็หลับเพื่อตื่นฝืนสังขาร
ทรมานที่รับรู้สู้ขื่นขม
ใจคนเป็นเลือดเนื้อเบื่อทุกข์ตรม
จะต้องซมซานเหงาเศร้ากี่ครา
ไม่รอแล้วรอร้างอย่างที่เห็น
เหมือนเราเป็นซากตายไร้คุณค่า
ไม่เคยแลแม้จะชายปลายหางตา
ก็ขอบ้าขอเมาเหงาอย่างเคย
ใช่จะไร้คุณค่าอย่าปรามาส
ยังองอาจสู้ได้ไม่นิ่งเฉย
ที่เจ็บลึกเก็บไว้ไม่พิเปรย
เวลาเลยล่วงไปคงหายชา
จะหยัดยืนฝืนไว้แม้ใจหมอง
จะทนครองความร้าวเอาไว้หนา
เถอะแต่นี้ ไม่มีแล้วน้ำตา
ไม่หลั่งมาอาลัยคนใจดำ