คำนึงรักสล้างจันทร์

แก้วประเสริฐ

                  คำนึงรักสล้างจันทร์
          ค่ำคืนนี้มีจันทร์นั้นเป็นเพื่อน
ดวงดาวเลื่อนเกลื่อนลอยคล้อยเวหา
แสงเย้ายวนนวลพร่างกระจ่างตา
แสนสิเน่หาอกสะท้านพล่านอารมณ์
          บ่มความคิดพิจารณามวลสาเหตุ
ล้วนเช่นเฉกอุทยานที่สร้างสม
ลมโชยพลิ้วหอมหวนชวนภิรมย์
รักเคยตรมลอยคว้างร้างโรยลา
          ช่างเถอะนะชีวิตนี้แค่มีฝัน
ทิ้งรำพันขื่นขมมิหวนหา
เหลือเพียงนี้โดดเดี่ยวเคล้าอุรา
มินำพามายืนดมชมความงาม
          อร่ามแท้แม่เอ๋ยเพียงค่อนเสี้ยว
หมู่ดาวเกี้ยวเรียงรายคล้ายเฝ้าถาม
จันทร์คงตอบบอบช้ำที่ต่ำทราม
เข้าลวนลามจนฉันนี้มีครึ่งดวง
          ดุจฟากฟ้าแวววับจับแสงสี
ก็ยังมีดินเคล้าเฝ้าโลมสรวง
จนปั่นป่วนรวนร้าวไปทั้งทรวง
เกิดเป็นห่วงบ่วงคล้องสุดทรมาน
          กลิ่นมาลีพิกุลแก้วแพรวเพริศพริ้ง
พุดงามยิ่งดอกแก้วแพร้วประสาน
ช่อชงโคเกาะกลุ่มพุ่มตระการ
หอมพลุ่งพล่านสู่ชั้นฟ้าราชิกา
          ราตรีนี้แพรวพรรณสะท้านนัก
เข้าโลมรักมักคิดจิตสิเน่หา
ทั้งไม้ดอกหอมหวนชวนลานตา
แก้วนิดาหนาอารมณ์นี้สุขจริง
          ยิ้มให้ตัวมัวยิ้มพริ้มตานิด
ส่งห้วงจิตติดฟ้าไปทุกสิ่ง
อีกดินนั้นเสกสรรสุดประวิง
ปล่อยใจนิ่งคงฝันอนันต์กาล.
          ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙