คำนึงหวนชวนรำลึก

แก้วประเสริฐ

                    คำนึงหวนชวนรำลึก. 

      ..๏วิเวกแว่วสำเนียงเสียงลมผ่าน
กิ่งไผ่นั้นเสียดสีคล้ายกำสรวล
เอี๊ยดออดอี๊ดอวลล้าดุจนางครวญ
พร่ำโหยรัญจวนหามาแอบอิง
           จ๊อกแจ๊คจ๊อกตอกย้ำจากน้ำตก
พรูพรั่งโกรกลงซ้ำกระหน่ำยิ่ง
รินไหลแยกแตกออกเสียหนอจริง
ยากประวิงหลั่งไหลให้วนเวียน
          รุ้งพร่างพรายปรายสีละอองน้ำ
เป็นม่านย้ำแสงตะวันนั้นเฉวียน
ระยิบระยับจับธารวาวเนียน
ฉวัดเฉวียนเวียนวนปนสายธาร
          ต้นระบัดจัดกิ่งก้านยอดโศก
ระย้าโยกพลัดดอกหลุดจากก้าน
ดุจถูกปล่อยลอยพัดจากวิมาน
หมุนตามกาลหันเหล้วนเสน่ห์ครอง
           ดูเงือกน้อยลอยเด่นเห็นแหวกว่าย
เย้าเยื้องกรายเวียนวนสายชลก้อง
วี๊ดว้ายร้องอึงคะนึงรำพึงปอง
เหมือนทดลองของหวานซ่านซึ้งใจ
          สำเนียงนกดงพฤกษ์ระทึกหา
ดนตรีวนาคลอเคล้าเร้าเสียงใส
ช่างสอดคล้องกิ่งก้านสะท้านใบ
แฝงหทัยวิมานผ่านแดนเวียง
           ลิงทโมนโยนตัวบนกิ่งหว้า
ทำหน้าตาหยอกล้อคลออุ้งเสียง
บ้างอุ้มลูกผูกพันกิ่งไม้เอียง
บางตัวเลี่ยงหาหมัดบ้างกัดกัน
          หยิบดนตรีเคียงกายบรรจงผิว
กรีดละลิ่วแนวเสียงสุดจะสรรค์
บรรจงคลอแนวโน้มโลมรำพัน
หวังกำนัลแนวรักฝากคนจร
          บังเกิดหริ่งเรไรเคล้าคลอคู่
สำเนียงกู่สัตว์ไพรใจสังหรณ์
วิเวกแว่วแผ่วพลิ้วเป็นช่วงตอน
เงือกสะท้อนหันจ้องมองฉับพลัน
          ถิ่นวิเวกเฉกสวรรค์พลันกำหนด
อารมณ์ปลดอุราร้าวเฉกเช่นฝัน
ล้วนรำพึงคำนึงคิดถึงกัน
เฉกเช่นฝันเป็นนรกหมกไหม้ดิน
          ตะวันล้าคราอ่อนรอนยอแสง
มณีแดงแรงฤทธิ์ล้วนชวนผิน
ผิวขลุ่ยพลางมุ่งหน้าหายลยิน
ละจากถิ่นหวนกลับลับแนวไพร
           ทินกรลาลับกลับเหลี่ยมเขา
เหลือเพียงเงาดาวกระจายแสงไศล
ไร้เดือนเคียงมืดคล้ำย้ำภายใน
เสียงแผ่วหายสลายแสงแห่งคนจร.๚ะ๛
                          **********************************
    ..๏ทินกรกลับลับหล้า                           ยอแสง   แน่เอย
กาลเปลี่ยนผันหมุนแรง                            อ่อนล้า
ราตรีดาวเปล่งแสดง                                กระจ่าง   จริงแฮ
เสียงที่โหยชวนล้า                                    แด่น้องคนไกล ฯ
            วิมานวาดพร่างฟ้า                         เพียงฝัน
หวานแผ่วหยุดฉายพลัน                             กร่อยล้ำ
สำเหนียกพี่รันทด                                      แสนห่วง   ดวงใจ
เกลือกกรุ่นสุดหมองช้ำ                              อกไหม้ฤทัยหวน. ๚ะ๛
                                  ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙
 
                              ****************************************