มโนตรึกห้วงดวงหทัย

แก้วประเสริฐ

                     มโนตรึกห้วงดวงหทัย. 

  ..๏โสมดาราสะพรั่งฟ้า...............ราตรี
พรมพร่างแสงขจี.........................ส่องจ้า
พิลาสอร่ามฤดี.............................ชวนร่ำ    งามตา
แสนสว่างฉายเจิดจ้า....................ผ่านล้ำดวงหทัย ฯ
    ..๏พระพายโชยกลิ่นเร้า...........อบอวล
บุบผาที่เคยรัญจวน......................บ่มให้
เรไรหริ่งโหยหวน.........................ปั่นป่วน   จริงนา
อกห่อนรอนรุมไล้.........................มาดแม้นพึงครวญ ฯ
..๏แสงเอ๋ยแสงบ่แม้น...................ตัวกู
อกเร่าเอาอดสู..............................แน่นแล้
ยามพิศเพ่งแสงดู..........................วจีเอ่ย   คำครวญ
โถบ่เหมือนกูแท้............................พิศเพ่งอกตรม ฯ
  ..๏รำพึงพลางคลั่งไคล้..................หวนคิด
ไหวหวั่นหทัยจิต.............................ยิ่งท้อ
หยิบพิณคู่บพิตร.............................กรีดแผ่ว   แนวเสียง
เสนาะล่องลอยลมล้อ.......................คลึงเคล้าแสงจันทร์ ฯ
  ..๏การณรงค์กูบ่แม้น.....................เกรงกลัว
ทัพผ่านอริราชทั่ว............................แว่นแคว้น
ราบคาบสุดพันพัว............................เกิดก่อ   เกรียงไกร
ใยหนึ่งหญิงหักแม้น.........................อกข้าฤดีหมอง ฯ
  ..๏สองเนตรแลฟากฟ้า...................คำนึงนาง
ยากก่อเกิดรักพลาง..........................ห่อนให้
ขอเพียงส่งเสียงวาง..........................กลางจิต  แม่เอย
รักพี่มอบนางไว้................................แน่แท้ใจเดียว ฯ
  ..๏พระทอดถอนแน่นแท้.................หทัยครวญ
เมฆินทร์ลอยแปรปรวน.....................ปริ่มฟ้า
แขเอ๋ยกูป่วนฤดีชวน..........................มิสร่าง   นวลอนงค์
ดุจดั่งแขมิเจิดจ้า...............................แสงสิ้นโลมสรวง ฯ
  ..๏เสียงพิณถวิลสั่นเคล้า................ลอยลม
สายส่งขาดเหมือนตรม.....................เร่งเร้า
พระสุดแสนระทม.............................อุระป่วน   หวนแม่
รักนี่ยากคลึงเคล้า.............................เสด็จเข้าบรรจถรณ์.  ๚ะ๛
                         ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙