กลางฤดูฝน

นกขมิ้นเหลืองอ่อน

ฉันพบเขายามรุ่งเช้าของวันหนึ่งกลางฤดูฝน
ฝนตกหนัก  สาดซัด  น้ำเอ่อนองเจิ่งขอบถนนแลดูสีแดงคล้ำ  รถราเอื่อยไหลเชื่องช้าพอพอกับสายน้ำที่ไหลระบายลงท่อข้างทาง  เสียงขับเคลื่อนคระโหม  กลิ่นควันแสบสันโรยตัวคลุมบรรยากาศดังม่านหมอกยามเช้า
  เขานั่งอยู่ตรงนั้น  บนขอบถนน  ฉันมองเห็นเม็ดบัวอ่อนสีดำกลอกกลิ้งไปมา  ซ้ายที  ขวาที  เหม่อมองผู้คนที่ว่ายแหวกในท้องถนนอันคราคล่ำอย่างเบิกบานราวปลานาต้องหยาดฝนแรกแห่งฤดู
ลูกตากลมดิกหากจ้องเข้าไปตรงตรงและยาวรีเมื่อมองทางด้านข้างขนานกับริ้วหน้า  เม็ดบัวทั้งสองของเขาดำสนิทดั่งดอกเห็ดป่าที่เต้นระบำอยู่บนฝักสีตองอ่อน
เขานั่งอยู่ตรงนั้นริมขอบถนน  เหม่อมองอยู่ในภวังค์สีขุ่นโคลน  หยดน้ำเล็กๆกลิ้งไปมาอยู่บนฝักบัว  สองหน่วยตาดำมืด  ดำสนิท  ดำเหมือนเม็ดบัวอิ่มที่ยามกัดมีน้ำหวานคลอเคล้าอยู่ในช่องปาก  ดำเหมือนลมข้าวเบาที่พัดบ่มรวงข้าวให้สุกงอม  ดำเหมือนรสขมแห่งหอยโข่งพญานา   สักพักสีลังเลฉายชัดในหน่วยตาทั้งคู่  หล่อนกระพือปีกก่อนบินโฉบไปมาทางซ้ายแล้วขวา  กลีบบัวเรื่อแดงอ่อนค่อยค่อยหุบกลีบซ่อนฝักและเม็ดบัวทั้งสองอย่างรวดร้าว  ครู่หนึ่งกลีบบางค่อยค่อยเผยแย้ม  ปล่อยให้ฝักเขียวและเม็ดบัวสีดำมรกตยิ้มรับแสงจ้าอีกครั้ง  ยิ้มอย่างลอยเลื่อน
ฉันไม่เคยเห็นตาคู่ใดดำสนิทเช่นนี้ !  ดำอย่างสดชื่น !  ดำอย่างสุกใส!  ดำอย่างเอิบอิ่ม! ดำอย่างพร่างพราย !  ดำอย่างไร้เดียงสา !  ดำอย่างหยกเหมือนเม็ดอ่อนของบัวนา !
ฉันต้องมนต์ดำแห่งท้องทุ่งกลางฤดูฝนอันเปียกปอน