โลกออนไลน์ฤามีมิตรแท้
พระจันทร์เศร้า
น่าแปลกใจไม่เห็นหน้าไม่ยินเสียง
มีแต่เพียงอักษรามาหยอกยั่ว
ไม่รู้หน้าไม่รู้จักชักน่ากลัว
จะเรียกตัวว่าเพื่อนกันได้ฉันใด
เป็นคนใหม่ไม่เคยรู้ดูแต่เขา
ยามที่เหงาเศร้ามาได้อาศัย
น้ำคำหวานถ้อยตอบแสนปลอบใจ
จึงมอบให้ทั้งจริงใจและไมตรี
เวลาผ่านนานไปไม่น่าเชื่อ
เคยโอบเอื้อเหลือเพียงชังหันหลังหนี
ลืมวันเคยสดใสไม่ใยดี
ลืมวันที่เคยหยอกเย้าเอาใจกัน
ไม่กล้าจะทักทายใครอีกแล้ว
เหมือนดวงแก้วแตกร้าวราวกับฝัน
มิตรภาพออนไลน์สลายพลัน
เพียงจอกั้นสัมพันธ์เพื่อนจึงเลือนลา
โลกออนไลน์ใบนี้มีหรือมิตร
ที่สนิทจริงใจให้คบหา
หวานน้ำคำแล้งน้ำใจใครนำพา
ก็แค่มาเมื่อเหงาเท่านั้นฤา