ณ ราตรีหนึ่ง

แก้วประเสริฐ

                   ณ ราตรีหนึ่ง 

          ยามราตรีมีแสงดาวสะพราวพรั่ง
หยาดน้ำค้างพร่างพรมบ่มใจฉัน
คิดถึงวันเก่าก่อนเฝ้าผูกพัน
ช่างกระสันยิ่งซึ้งติดตรึงตรา
          โสมเอ๋ยช่างสะพร่างพรายสีแสง
เสมือนมาแกล้งรอนร้าวเฝ้าฝันหา
ยิ่งคะนึงพึงประหวัดมัดวิญญาณ์
โอ้เสน่หาแก้วกานดามาร้าวราน
          สะท้านทรวงบ่วงลึกนึกถึงฟ้า
ราตรีพากระจ่างสร้างเสกสรร
ทั้งดวงดาวเรียงรายนับหมื่นพัน
ยังมีวันลับสว่างพร่างอารมณ์
          พุทธะสัจจะวาจาท่านว่าไว้
สัตว์ทั้งหลายในภพนี้ที่สู่สม
มีเวรกรรมหนุนนำดั่งโคลนตม
หากได้บ่มข่มด้วยศีลสิ่งเจริญ
          ธรรมนั้นหนอดูไปในธรรมชาติ
ช่างประหลาดเกิดดับมินับเขิน
วกเวียนวนวุ่นวายเวิ้งเว้าเกิน
หลงเพลิดเพลินเกิดจุติเข้าครอบงำ
          สะท้อนทรวงห้วงลึกตรึกคำสอน
สุดร้าวรอนห่อนฤทัยคล้ายห่วงซ้ำ
หรือเวรกรรมมาพรากลากความจำ
ความชอกช้ำบั่นสลายจิตใจเรา
          หันหวนพิจารณาหามวลเหตุ
ล้วนก่อเจตจำนงหลงเพ้อเขลา
เพราะโมหะพาไปให้มัวเมา
อีกทั้งเขาตัวเราเฝ้ารัญจวน
          นี่แหละหนอธรรมชาติของมนุษย์
ยากจะฉุดหยุดสร้างล้างกำสรวล
เกิดเป็นบ่อเวรกรรมกระหน่ำรวน
เฝ้าโศกครวญหวนหาแต่อาลัย
          พึงพินิจจิตสล้างกระจ่างฟ้า
กอบเมฆามาบังนภามิสดใส
ความสว่างถูกปิดกั้นพลันเปลี่ยนไป
สิ่งทั้งหลายจึงทราบเหตุเจตจำนง
          ความเปลี่ยนแปลงไปในสังสารวัฏ
บ่งบอกชัดเป็นไปได้สมประสงค์
จิตซาบซ่านอ้าองค์พระพุทธองค์
พระผู้ทรงมีปัญญาวิสุทธิคุณ
          เดือนดาราล่องลอยคล้อยจับขอบ
สิ่งรายรอบลับไปไม่เกื้อหนุน
ดุจหทัยคนว่างไว้ไร้ผลบุญ
ยากการุนหมุนกลับเหมือนลับดาว.

                  ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙