ความคำนึงถึงย้อนอดีตฝัน

แก้วประเสริฐ

         ความคำนึงถึงย้อนอดีตฝัน  

          เริงระรื่นชื่นใจยามพบรัก
สะท้านนักมักพาให้กระจ่างศรี
สิ่งทั้งหลายผ่านมาช่างเปรมปรีดิ์
ล้วนเป็นที่สมปองสนองอารมณ์
           น้ำคำหวานปานมธุรสหยดย้อยยิ่ง
สรรพางค์สิ่งสร้างไว้คล้ายเหมาะสม
แม้นผิดถูกอย่างไรไม่ตรอมตรม
ทุกอย่างบ่มจัดสล้างพรายพร่างนัก
           สำเนียงเสียงรอบข้างร้างผ่านหู
ปราศเหลียวดูรำคาญแม้ขานทัก
สิ่งมากมายคล้ายลงตัวจนประจักษ์
มัวเมารักจักเทิดไว้ในอุรา
           เสียงขลุ่ยพลิ้วแว่วหวามล้ำใจโหย
พระพายโชยแผ่วละห้อยสร้อยหวนหา
สำเนียงต่ำเคล้าสูงจูงจิตมา
ถึงกานดาพาหัวอกมิโศกครวญ
          ล้วนกำซาบอาบเพลงบรรเลงอ่อย
หวังรอคอยเพ้อพร่ำยากกำสรวล
บ่วงผูกมัดรานร้าวสุดน้าวชวน
ยิ่งปั่นป่วนหวนคำนึงนึกถึงวาน
           รักเราสองปองใฝ่ในใจฝัน
หากมีวันต้องจำแนกแตกกระสัน
ด้วยหัวใจเราเฝ้าสนองแม่นงคราญ
ไม่มีวันเราสองพรากความรักนั้น
          อนาถแท้มาประจักษ์ในครั้งนี้
แม้นจะมีขลุ่ยเพรียกจากจอมขวัญ
กระชั้นกระชิดติดไว้ให้รำพัน
โอ้ยอดกานหันมาพรากจนรักลา
           ย้อนอดีตคิดไปในความหลัง
สุดสะท้านพลังใจนัยน์ตาพร่า
นี่นะหรือบอกฉันวันจากมา
อย่าโหยหาเหมือนผ้าคราหมองหม่น
           ครั้นพบพักตร์ใจสั่นพลันครุ่นคิด
อุราจิตดำเนินไปให้สับสน
ทั้งนอกในไหวหวั่นเหลือจะทน
ช่างร้อนลนสุดหวนป่วนวิญญาณ์
           มธุรสเอื้อนเอ่ยจากวจี
สุดจะที่วาบหวามล้ำหรรษา
จริงหรือเท็จไม่หวั่นพรั่นอุรา
สิ่งผ่านมาเคยแนบชิดสนิททรวง 
  
          ความขมขื่นพึงได้พบประสบเห็น
เมื่อหล่อนเร้นหนีหายไปจากสรวง
ดวงใจน้อยพลอยรู้ถูกหลอกลวง
สิ่งทั้งปวงล้วนเกิดจากจิตใจตน
           จึงตั้งสัตย์อธิษฐานวางกานต์ไว้
ถ้าหากได้พบความรักจักมิสน
ดุจเสื้อผ้าหาเปลี่ยนใหม่ตามกมล
แม้นร้อนลนอุราแยกแตกก็ยอม
           นี่นะหรือคือความรักของชายหญิง
ช่างกลอกกลิ้งวิ่งวุ่นดุจไผ่ล้อม
ผุดที่นี่โผล่ที่นั่นแม่ดอกพะยอม
ยากจะห้อมล้อมไว้หวังรื่นรมย์
          ชายเอ๋ยอกเจ้าสลายในคราวนี้
ยากจะมีใครเหลียวแลต้องขื่นขม
ยากยิ่งนักจักมีใครหมายภิรมย์
เฝ้าตรอมตรมเอกาว้าเหว่ใจ.
              ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙