...นับจากเวลานี้... ไม่รู้จะเจอกันหรือเปล่า แต่ละวันคงเงียบเหงา วันเก่าๆ..คงไม่...กลับมา เสียงเธอที่เคยได้ยิน กลับมีแต่เสียงร่วงรินของน้ำตา เหว่ใดไม่เท่าเหว่ว้า ไม่มีใครมาปลอบโยน พบแล้วก็ต้องพราก ยามจากแสนหมองหม่น ....ฉันก็อีกหนึ่งคน... ที่ต้องทนกับ....การรอคอย... อยากเก็บเธอ..เอาไว้ในความรู้สึก อยู่ส่วนลึกของหัวใจ จะไม่ขอลืมเธอ...ไม่ว่าจะนานเพียงไหน ทั้งหัวใจ..ฉันให้เธอ... ก็เธอคือคนที่แสนดี มีจิตใจ..มั่นคง...เสมอ... โชคดีเหลือเกินที่มาพบเธอ ให้เจอสิ่งที่...สวยงาม