ดินแดนแห่งความอาดูร

แก้วประเสริฐ

                ดินแดนแห่งความอาดูร. 

          ตะวันเอ๋ยเคยเห็นทุกเย็นเช้า
เดือนดาวพราวพร่างสว่างแสง
ระยิบวับจับนัยนาดูอ่อนแรง
มิได้แสดงแข็งกล้าพาหายไป
          เมฆหมอกครึ้มรุมล้อมน้อมเฉารส
เดินรันทดหมดอาลัยแทบสลาย
ฝ่าความมืดที่สลัวมัวเรียงราย
ภูเขาปรายป่าชัฏคล้ายจัดวาง
          หันเบื้องหลังเงาตะคุ่มเดินเรียงแถว
ตามเป็นแนวแล้วก้มหน้าดุจผีสาง
ไม่มีสำเนียงเพรียกพร่ำตลอดทาง
เสียงนกร้างสัตว์หายกลายวังเวง
          บัดเดี๋ยวไปใกล้ถึงประตูเหล็ก
มีเสียงเล็ดลอดมาหากระฉับกระเฉง
เป็นเสียงโหยหวนป่วนปั่นล้วนยำเกรง
ฟังคล้ายเพลงที่ใช้ในงานศพ
          พอย่างเข้าขอบขันธ์พลันกระจ่าง
เงาต่างต่างพาแยกแตกบรรจบ
แบ่งออกเป็นหลายสายมิได้พบ
มีนักรบนำทางแล้วพลางชี้
          พลางเดินไปในศาลาอันกว้างขวาง
ล้วนกระจ่างแสงตระการมีสันสี
แดงดำขาวเงาละเลื่อมรอบชีวี
คนที่มีต่างนั่งกันเรียงราย
          เมียงมองแล้วหันหลังพลางเดินออก
ไปข้างนอกเดินมองทางสองสาย
ทางที่หนึ่งราบเรียบไม่ประปราย
ส่วนอีกสายล้วนพฤกษานานาพันธุ์
          แล้วเลาะเลี้ยวไปในทางไพรพฤกษ์
พบสระตรึกตรองดูสุดเกษมสันต์
มีบันไดแก้วแพร้วเพริศวิลาวัณย์
ก้าวเท้าพลันเดินสู่มุ่งหมู่เมฆา
          พลันสว่างกระจ่างจ้าพล่าอร่าม
แสนงดงามหอมหวนชวนนาสา
กลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์นั้นงามตา
หญิงชายพาร้องรำขานลำนำ
          แลยืนตลึงพึงพิศจิตซาบซ่าน
ช่างตระการผ่านมาดูน่าขำ
นี่ที่ไหนหนอสุดชวนให้ล้วนจำ
ความโศกช้ำช่างหายละลายไป
          วนเวียนไปในทางเบิกบานจิต
ล้วนวิจิตรพิสดารกว่าไหนไหน
ในโลกมนุษย์ว่างามต้องห่างไกล
ยากไฉไลไหนเทียบเปรียบแดนดิน
          สัมพุทธัสสะนาสามาบังเกิด
ความพริ้งเพริศหยุดอยู่สู่หายสิ้น
ความวิเวกอเนกอนันต์นั้นอาจินต์
กลับเข้าถิ่นขันธ์ห้าพร้อมอารมณ์.
            ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙